Snoepkarretje

Door Carlijn Willemstijn
woensdag, 3 januari 2018
1 reactie

“Wil jij ook?” Ze haalt een pakje bananen Tjolk uit haar rugtas. Ik leg mijn pop op het gras. Trek haar een pyjama aan. Daar zitten we, acht jaar oud. Twee dikke vriendinnetjes. Op onze vaste picknickplek tegenover verzorgingshuis Pijletuinenhof in Naaldwijk. We drinken stil van onze Tjolk terwijl onze poppenbaby’s slapen.

We horen iets. Kijken om ons heen. Op de tweede verdieping tikt een oude vrouw op het raam. Ze wenkt ons. Voorzichtig staan we op. Ze opent het raam.

“Dag meisjes. Wat spelen jullie lief! Willen jullie een snoepje?”

We kijken elkaar aan. ‘Zullen we? Durven we dat? Dat grote verzorgingshuis in?’

“Kom maar naar de tweede verdieping. Kamer 14.”

We pakken onze poppen. Vouwen het picknickkleedje op. Lopen naar de ingang. Onzeker en een beetje bang schuifelen we langs de receptie. De trappen op. Voor kamer 14 giechelen we nerveus.

“Durf jij?”

“Eehm. Wel als jij durft. Zullen we kloppen?”

De oude vrouw opent de deur. Wat ziet ze er lief uit. Ze lijkt wel honderd. Veel ouder dan onze eigen oma’s. Voorzichtig lopen we haar kamertje in.

“Ik zie jullie altijd zo lief spelen op het grasveld voor mijn raam. Zouden jullie een boodschapje voor mij willen doen? Ik geef jullie geld mee en dan mogen jullie ook iets lekkers voor jezelf uitkiezen.”

Er volgden vijf bijzondere jaren vriendschap met oude mevrouw van der Meer.

Twee keer per week gingen we bij haar op bezoek. Ze fleurde op van onze vrolijke kinderpraatjes. Onze poppen mochten in haar bed een middagslaapje doen als wij haar boodschapjes deden: drop en chocolade waar mevrouw van der Meer gek op was. Jaren later hoorden wij dat ze zwaar suiker patiënt was. Ze had ons gelokt. Voor haar ‘snoepkarretje’ gespannen. Snoep deed haar gezondheid vast geen goed, onze bezoekjes deden dat wel.

Ze overleed toen ik dertien was.

Tot op de dag van vandaag kijk ik altijd naar haar raam als ik langs het Pijletuinenhof rijd. Er kwamen andere mensen te wonen. Ook zij stierven. Toen stond het plotseling leeg. Jarenlang.

Onlangs hoorde ik dat het Pijletuinenhof wordt verbouwd tot appartementen. Ik zal in gedachten haar getik op het raam blijven horen als ik langs rijd. Ze spande ons niet alleen voor haar Snoepkarretje maar kreeg zo ook wat extra aandacht en liefde om haar eenzaamheid te verdrijven. Wat ben ik blij dat ik iets voor haar heb kunnen betekenen, zo jong als ik was.

En wat heeft zij mij een waardevolle jeugdherinnering gegeven.

X Carlijn

Delen is Lief

1 reactie

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.