Moe

De vrolijk versierde etalages gaan aan mij voorbij. Kerstmuziek knalt uit de speakers op straat. Pepernoten en chocoladeletters zijn voor de helft van de prijs. Ze worden verruild voor kerstkransjes.

Ik loop verder. Draag mijn boodschappen in mijn armen. Ik sjok. Sta even stil. Staar voor mij uit.

Ik ben moe….

Twee drukke weken achter de rug. Mijn blog Vernederend die een hype veroorzaakte op internet. De ‘openbare toiletten’ discussie laaide op. Radio, tv, kranten; overal interviews. Honderden mails heb ik ontvangen en deels beantwoord.

Terwijl ik stuiterend van euforie de dagen door bracht, van studio naar interview, doofde langzaam mijn kaarsje uit. Voor even kon ik vergeten dat ik chronisch ziek ben. Tot de spreekwoordelijke man met de hamer kwam. Minder energie. Een lijf wat pijn gaat doen wanneer ik over mijn grenzen dender.

Dan word ik stiller. Rustiger. Ga eerder naar bed. Blijf in de ochtend langer liggen. Zeg afspraken af. Er kunnen zomaar tranen komen. Stille tranen. Niet omdat ik verdriet heb of pijn, maar omdat ik uitgeblust ben. Rillend van kou en kokhalzend van moeheid op de bank. Mijn lotgenootjes zullen vast begrijpen wat ik bedoel…

En zo loop ik hier. Door de winkelstraat waar ik vorige week nog op een wc pot zat voor een foto voor de krant. Mede dankzij jullie, mijn trouwe lezers, is er veel bereikt! Doordat jullie mijn blog zijn blijven delen is mijn blog 70.000 keer gelezen. En dat was niet voor niets. Zo gaan vijf politieke partijen uit gemeente Westland een motie indienen voor meer openbare en toegankelijke toiletten. Tevens wordt de motie via de griffie landelijk verspreid. Ook Koninklijke Horeca Nederland heeft een nieuwsbericht gepubliceerd om het probleem bij ondernemers onder de aandacht te brengen. Ik was te gast bij WOS tv, het item is prachtig neergezet in talkshow ‘Dit was November’.

Wat een weken…..

Ik blijf strijden. Maar nu snak ik naar een weekje rust. Even voor mijzelf zorgen. Ik loop verder. Winkelcentrum De Tuinen in. Ik ben bijna bij de parkeergarage als ik in een etalage een prachtig jurkje zie. Ik loop even binnen om te kijken.

“Hoi. Ik heb jou op tv gezien. Wil je even naar de wc? Dat mag hier wel hoor!”

Ik ken de verkoopster niet maar ik moet lachen.

“Dankjewel! Maar nee, ik kom voor dat mooie jurkje. Mag ik die even passen?”

Vijftien minuten later zit ik in de auto. Ik slaak een diepe zucht. Een voldaan gevoel overvalt mij. Zojuist is het bewijs geleverd dat het allemaal niet voor niets is geweest: De verkoopster bood mij spontaan een toilet aan.

Stiekem hoop ik dat dit vanaf nu bij alle twee miljoen buik patiënten zal gebeuren. We strijden voort! Maar nu eerst een weekje rust.

X Carlijn

Delen is Lief

Meld je hier aan om jouw toilet aan te melden als beschikbaar toilet, voor iedereen of alleen voor mensen met een medische beperking