“Ik ben zo bang.”
Hij trekt mij tegen zich aan. Mijn snot op zijn shirt. Mijn lichaam schokt en mijn ademhaling giert.
“Ik wil die onzekerheid niet.” Fluister ik.
“Dat snap ik liefie. Dat snap ik….” Hij streelt rustig mijn haren.
“Ik wil mijn levenskwaliteit niet kwijt.” Dikke tranen over mijn wangen. Zo zien mensen mij niet snel. Voor eventjes gebroken. Alle grip verloren.
Geheel onverwacht bleek de uitslag van mijn uitstrijkje niet goed. In het verleden heb ik vaker afwijkende uitslagen gehad. Ik werd behandeld of geopereerd. De laatste jaren was het rustig. Nooit verwacht dat het nu weer mis zou zijn.
Twee weken geleden werd ik gebeld. Twee dagen later een extra kweek. Gevolgd door een telefoontje dat ook dat niet goed was. Een operatie zal volgen. In eerste instantie een simpele ingreep waarbij de baarmoederhals deels weggehaald wordt. Maar in mijn al vaak geopereerde buik is helaas geen enkele ingreep simpel. De specialist gooide er een schepje bovenop:
“Je uitslagen zijn al zo lang afwijkend dat ik neig naar een volledige baarmoeder verwijdering. Geen enkel risico meer lopen. Denk er eens over na.”
Direct voelde ik paniek. Alles in mij schreeuwde ‘nee’ wegens de woorden die mijn eigen arts, dokter Barendse, ooit had gezegd:
“We moeten uit jouw buik wegblijven. Ik kan jou namelijk niet garanderen dat je zonder grote complicaties uit een operatie komt. Ik vind het zo knap hoe je alles weer hebt opgebouwd na je voorgaande operaties dat ik er voor wil waken dat je je levenskwaliteit weer verliest.”
En toen kwam deze uitslag. En het voorstel baarmoeder er uit. Het huisje van geluk, verdriet of verlangen waar ik in mijn vorige blog nog over schreef. Weg. Er uit. Zonder ooit een functie te hebben gehad. In twee weken tijd kan je wereld er anders uit zien.
Er volgde spoedoverleg met dokter Barendse. Ondanks haar eerdere woorden dat ze niet meer wilt opereren begrijpt zij het standpunt van haar collega. Baarmoeder er uit is het meest logisch. Weg met alles wat kanker kan worden. Dat zou bij elke andere patiënt het plan zijn. Maar ik val niet in de categorie standaard. Mijn buik is al jaren een uitzondering. Dus ze blijft (terecht) bij haar standpunt: In mijn buik moet eigenlijk niet meer geopereerd worden. Mijn stoma en beschadigde bekken moet met rust gelaten worden.
Verschillende meningen. En ik spartel daar tussenin. Wel of niet. Kop of munt. Onrust.
Vandaag is de grote dag. Dokter Barendse gaat met een multidisciplinair team overleggen. Al mijn gegevens op tafel. Eerdere operatie verslagen. Er worden kansberekeningen op complicaties gemaakt. Ik, patiënt nummer 70426, word geanalyseerd.
Ze zijn in overleg. Nu.
En ik zit hier met snot en tranen. Hang tegen mijn vriend aan. Niet bang voor welke ingreep dan ook. Maar bang om te verliezen wat ik heb opgebouwd na al die voorgaande jaren. Ik wil niet terug naar af. Overmorgen is de grote dag. Samen naar het ziekenhuis voor de uitslag. Nog twee dagen onzekerheid. Daarna weet ik wat het plan wordt. Dan dep ik mijn tranen. Recht ik mijn schouders en heb ik hopelijk de grip op mijn leven weer deels terug.
X Carlijn.
Ik twijfelde over het wel of niet plaatsen van mijn persoonlijke en daardoor kwetsbare blog. Maar het feit dat vaccinatie bij 13 jarige meisjes tegen het HPV-virus dit soort ellende kan voorkomen trok mij over de schreef. Dus delen is lief….Om meer bekendheid te geven aan het belang van vaccineren en aan de gevolgen van HPV en (voorstadia)baarmoederhalskanker.
13 reacties
Andrea en Raymond
Lieve Carlijn,
Je zult uiteindelijk zelf de beslissing (moeten) nemen en het zal de juiste zijn. Daar twijfelen we niet aan.
Maar jee, wat zal het lastig zijn. Ook dit kan jij aan sterke, mooie Carlijn. Heel veel sterkte topper.
Astrid Vijftigschild
Er blijft jou niets bespaard. Heel veel sterkte en ‘wijsheid’ samen met Thierry. Dikke kus!
Henny van Zwam
Hoi Carlijn, frustrerend om steeds weer teruggefloten te worden! Zo herkenbaar. Ik ben mijn baarmoeder al heel wat jaren kwijt en voor mij was het een opluchting. Eindelijk kwam er een einde aan alle onrust. Ik hoop voor jou dat dit alles ook eens mag meevallen! Eens is het je steeds weer aanpassen aan weer een nieuwe situatie/operatie op maar jou kennende vecht jij je hier ook weer met opgeheven hoofd doorheen! Heel veel sterkte Carlijn!
Lieve groetjes van Henny (stomagroupie)
Hermen Kerssies
Moedig. Wat ben je toch een krachtig wijffie
Adrie
Lieve Carlijn wat is dit schrikken wensen je heel veel sterkte. Dikke knuffel . Adrie en Henkipenkie.❤️
petra
Lieve Carlijn.Heel veel sterkte.
leef met je mee
Marielle
Ik wens je heel heel heel veel sterkte toe. Ook al ken ik je niet persoonlijk dit doet mij wat en wordt er stil van. Een hele dikke gemeende knuffel voor jou en ook voor Thierry. Marielle
Carlijn
Dankjewel Mariëlle xxx
Yvonne
Heel veel stekte! Wat moet je toch een hoop ellende doorstaan. Maar jouw positiviteit is prachtig! Ik ben zelf nog sceptisch over de vaccinatie omdat ze niet weten wat de gevolgen daar van zijn.
Carlijn
Hallo Yvonne, Dat jij sceptisch bent kan ik mij heel goed voorstellen. Ooit waren er ook moeders die dachten goed te doen aan bepaalde behandelingen….niet wetende dat zij daardoor DES-dochters kregen met alle gevolgen van dien. Ik kan mij jouw twijfels dus goed voorstellen. Bedankt voor je reactie. Groetjes Carlijn
Angelique
Sterkte meis….gelukkig heb je een kanjer naast, voor en achter je staan maar toch….
Leentje
Sterkte zo herkenbaar. Heb al 10jaar afwijkende uitstrijkjes. 2j geleden werd een klein stukje baarmoederhals weggebrand, werd er een cyste in de baarmoeder gevonden dus ook curettage gedaan.
Uitstrijkjes blijven afwijkend , dus beste zou ook zijn de baarmoeder verwijderen. Maar helaas is dit door alle verklevingen en na 25jaar een stoma en meerdere operaties een risico. Maar ooit sta ik waar jij nu staat en zal ik me net zo dubbel voelen.
Veel sterkte meid, liefs Leentje
Carlijn
Beste Leentje, Heel veel sterkte met alle angst en onzekerheid die bij iedere controle weer komt kijken. Groetjes Carlijn