“Wil je een wijntje?” vraagt hij.
“Ja lekker, doe maar een rode.”
Terwijl ik mij op de bank nestel, mijn benen onder mij opgetrokken, voel ik enige melancholie. Het einde van het jaar nadert. Ik neem mijn glas van hem aan. Kruip in de kussens van zijn bank.
“En?” Vraagt hij, terwijl hij naast mij komt zitten.
“Wat vond jij het voor jaar? Overheerste de dalen of de pieken?”
Het was een jaar met vele pieken. Ik verlegde mijn grenzen. Letterlijk, door de reizen die ik maakte. Figuurlijk door mijn eigen grenzen te hervinden die ik had overschreden. Ik leerde mijzelf beter kennen. En tijdens al die processen nam ik tevens afscheid van mijn huwelijk. Ik besefte dat het roer om moest. Na twee jaar dubben, rouwen en verwerken hakte ik de knoop door. In de afgelopen zes maanden werd de scheiding geregeld, afgehandeld, ondertekend. Een hoofdstuk met vele mooie en verdrietige herinneringen afgesloten.
En toen kwam ik hemtegen.
Thierry, mijn oude klasgenoot waar ik als dertien jarig meisje stapelverliefd op was. Toen ik dat voorzichtig opbiechtte bleek ook hij vroeger stiekem verliefd te zijn geweest op mij. We lachten er verlegen om. Net zo onhandig als vroeger. Want onzeker als we waren is dat toen nooit uitgesproken. Nu stond hij tegenover mij tijdens een jaarlijks feestje waar we elkaar altijd even kort spraken. Hij nog steeds met dezelfde pretoogjes die hij drieëntwintig jaar geleden al had.
Het idee van het organiseren van een reünie van onze MAVO werd die avond besproken. Hoe leuk zou het zijn om iedereen van vroeger weer te zien! Maar toen ik naar huis fietste dacht ik vooral: ‘Hoe leuk zou het zijn om hem weer eens te zien…..?’ Gevoelens en emoties overvielen mij maar verliefdheid valt niet te sturen of te plannen. Daar is geen timing voor. Dat vond hij blijkbaar ook. Zo gebeurde het dat ik twee maanden later dood nerveus bij hem aanbelde en vervolgens op de bank zat met een braaf kopje thee.
“Zo, Carlijn bij mij op de bank…”, zei hij met een twinkeling in zijn ogen.
“Tja, bij Thierry op de thee. Wie had dat ooit gedacht.” Stamelde ik onhandig terug.
Voorzichtig werd onze geschiedenis gedeeld. Ik durfde mij kwetsbaar op te stellen. Vertelde over mijn ziekteperiode, het geleden verdriet van mijn kinderloosheid. Ik zag respect in zijn ogen, zeker geen afwijzing of veroordeling. Na de thee werd een fles wijn opengetrokken die in de uren daarna werd leeggedronken. Aan het begin van de nacht een voorzichtige eerste kus. Drieëntwintig jaar nadat ik daar als dertien jarig meisje stiekem over dagdroomde. Drieëntwintig jaar nadat ik hem tijdens proefwerken stiekem bij mij liet afkijken omdat ik hoopte dat hij dan ‘dankjewel’ zou zeggen in de pauze.
“Ahum…Jeetje” zei Thierry verheugd, verbaasd en verlegen tegelijk. “Zit ik hier opeens met Carlijn, mijn oude klasgenootje!”
Een duik in de geschiedenis met de gevoelens van nu.
Ook al zijn de eerste grijze haren inmiddels zichtbaar en hebben we beiden lachrimpeltjes om onze ogen, we voelen vooral de herkenning van vroeger. Drieëntwintig jaar levenservaring geeft je een rugzak. Het leven kan je kwetsen, verrijken en maakt je wijzer, maar blijkbaar verandert dat de aard van je karakter niet. We herkennen en hervinden. Herleven en beleven.
En zo zit ik hier. Drieëntwintig jaar later. Bij hem op de bank. Met een wijntje die hij zojuist voor mij inschonk. Het is pril. Maar wat voelt het fijn. Het gaat snel en de timing is misschien wat onhandig. Maar we hebben voldoende meegemaakt om timing los te durven laten. Het leven is te kort. Ik wil mij gelukkig voelen wanneer het kan en deze verliefdheid ervaren. Het leven vieren.
“Je bent mooi zoals je daar nu zit, mag ik een foto van je maken?” Ongemakkelijk glimlach ik. Maar voordat ik hem afwijs hoor ik mijzelf zeggen:
“Ja dat mag je, graag zelfs. Een symbolische foto voor het einde van een bevlogen jaar maar bovenal van een nieuwe start in 2017.”
En zo staat mijn oude klasgenootje, mijn ‘privé-’ en beroepsfotograaf even later voor mij. Met een joekel van een lens. Maar het jaagt mij geen angst aan. Het geeft mij geen ongemakkelijk gevoel. Want ik weet dat hij achter die camera staat. Hij die mij op dit moment weer vertrouwen geeft en gelukkig maakt. Laat dat nieuwe jaar maar komen.
![IMG-20161211-WA0012[2881]](https://inlevendenlijve.blog/wp-content/uploads/elementor/thumbs/IMG-20161211-WA00122881-ooz3rvkl3nmetzdpiojkf2zmjexf6siqj3snkcx00o.jpg "IMG-20161211-WA0012[2881]")
1 gedachte over “Drieëntwintig jaar later; Een nieuwe start”
Heel erg mooi!
Ik wens jullie heel veel geluk. Gefeliciteerd beiden en maak er wat moois van!
Gemma van Winden-Tetteroo