Op haar gemak zit ze haar garnalen te pellen. Ik kijk naar haar. Ze is bloedmooi. Ik zie hoe ze geniet van ieder hapje. Ik krijg echter geen hap door mijn keel. Een uur geleden heeft ze mij haar levensverhaal verteld. Mijn moederhart huilt nog steeds.
De in Zweden woonachtige maar van oorsprong van India afkomstige Rishi werd geboren met een open buikje. Haar darmen, blaas en baarmoedertje waren als een grote bal aan elkaar vergroeid en hingen uit haar buikje. Het ziekenhuis was in shock, haar ouders nog veel meer. In allerijl werd ze in folie gewikkeld en naar een ander ziekenhuis overgebracht. Terwijl Rishi op de operatietafel vocht voor haar leventje waren haar ouders aan het bidden. Geprevel op de gang. Wanhoop bij haar moeder. Boosheid bij haar vader. Want waarom kregen zij zo’n dochter? Waar hadden zij zo’n kind aan verdiend? Wat hadden zij misdaan?
Pijn sloot zich om mijn hart toen ik deze woorden hoorde. Ik kon mij niet voorstellen hoe liefhebbende ouders dit konden zeggen. Maar dit heeft niets met liefde of geen liefde te maken; dit was cultuur en religie. In de Indiase cultuur is de schaamte groter wanneer je kindje niet gezond is.
Rishi lag te vechten voor haar leven. Er werd een stomaatje voor ontlasting aangelegd op dat onnatuurlijke bolle buikje. Een katheter. Sonde voeding. Diverse apparaten gaven haar statistieken weer. Een week later was ze als door een wonder nog in leven. Talloze littekens op haar amper zeven dagen oude lijfje. Er volgden moeilijke gesprekken. De artsen vertelden dat er ernstig rekening mee moest worden gehouden dat Rishi het niet zou halen.
Maar Rishi haalde het.
Rishi vierde haar tweede verjaardag in het ziekenhuis. Omdat artsen dat nooit voor mogelijk hadden gehouden werd er een nieuw plan gemaakt. Nog een stoma er bij voor de urine. Een nieuwe ingreep aan haar blaasje. Tientallen operaties volgden de jaren daarna.
Maar Rishi gaf niet op. Zij werd elf jaar oud, weer in het ziekenhuis. Haar spoel stoma voor ontlasting moest zij behouden maar haar stoma voor urine kon worden opgeheven. Huilend van onzekerheid maar bovenal van trots liet ze haar eerste plasje lopen op een potje. Moeder sloeg haar handen ten hemel als dank. Vader constateerde opgelucht dat zijn dochter nu iets minder misvormd was. Minder misvormd…. de tranen liepen over mijn wangen toen ik die woorden hoorde.
Een onbezorgde kindertijd heeft zij niet gekend. Vaker niet dan wel op school aanwezig. Binnen de familie was het vooral ‘lastig’ want hoe kon moeder voor de andere kinderen zorgen als ze steeds in het ziekenhuis moest zijn? Rishi was veel alleen. Bovenal dacht ze dat ze enige was die dit mankeerde. Want niemand…geen enkele deskundige of arts kon haar voorzien van informatie, steun of een deelgenootje.
Maar nu zit zij hier. Aan tafel tijdens het Zweedse Stoma Jongerenkamp. Ze lacht met haar vrienden. Haar ‘soortgenootjes’. Maakt grapjes over haar lichaam vol littekens en vindt herkenning bij alle andere jong volwassenen die zoveel strijd hebben moeten leveren. Maar bovenal is Rishi sterk. IJzersterk. Als trotse jonge vrouw recht zij haar schouders wanneer zij moedig voor de groep spreekt:
Weer droog ik mijn tranen. Deze keer niet uit verdriet. Maar van trots. Want wat ben ik trots op deze jonge vrouw die zo hard heeft gevochten voor haar bestaan maar die daardoor haar wereld kan veranderen!
————————————————————————————
Dear Rishi, Thank you so much for sharing your story! Thanks for the permission to share it on my blog. It was an honer to meet you in Sweden, you are one of the strongest people I know!!
1 gedachte over “IJzersterk”
Mooi geschreven, pracht verhaal geschreven door een ijzersterke vrouw over een ijzersterke vrouw