“Ik zit hier maar en doe niks. De hele dag. Ik wil van alles maar ik kan het niet meer.”
Ik kijk haar aan. Laat een stilte vallen die zij vervolgens snel opvult. Haar ogen schieten heen en weer. Ze laat haar blik rusten op haar pantoffels. Plukt er onzeker aan met haar vingers.
“Ik weet dat het stom klinkt. Ik ben nog zo jong. Mijn toekomst ligt open. Maar alles wat ik vroeger wilde is mij ontnomen door mijn klote lijf. Ik ben al vijf jaar non stop ziek. Mijn vertrouwen is gewoon weg.”
Ik laat een zucht ontsnappen. Herken mij volledig in het jonge meisje dat tegenover mij zit. Vijftien jaar terug voelde ik mij ook zo. Bang, ziek, verdrietig en onzeker. Het enige feit wat constant overeind bleef staan, was die haperende gezondheid. De ziekenhuis bezoeken, opnames, operaties en de spanning van de uitslagen na mensonterende onderzoeken. Slangen in alle gaten van mijn lijf. Plannen, relaties, carrière, vrienden. Oja, bij mij was het er wel maar op de achtergrond. De knallende buikpijn overheerste alles.
“Ik heb mijn paard moeten verkopen. Ze stond daar maar, eenzaam in de wei. Zelfs het borstelen lukte mij niet meer. Jarenlang geturnd. Ik lag in spagaat op de balk. Nu kan ik niet eens mijn eigen veters strikken. Laat staan dat ik het aan durf om een studie op te pakken. Of te starten met een weekend baantje om in ieder geval mijn eigen telefoonrekening te kunnen betalen. Twintig jaar oud en mijn ouders betalen nog steeds mijn shampoo, sokken en make-up! Ik wil dat niet meer!”
Je handje op houden voor geld. Er wordt zo makkelijk over gedacht in onze maatschappij. ‘Uitkeringstrekkers, te lui om te werken.’ Och hemel, ze moesten eens weten welk verdriet er daadwerkelijk achter schuil gaat. Niemand zal zijn financiële onafhankelijkheid vrijwillig opgeven in ruil voor enkele honderden euro’s van het UWV. Als je dat überhaupt al krijgt na de keuringen waar je je eerder een crimineel dan chronisch zieke voelt. Niemand geeft vrijwillig zijn sociale leven op, om de dagen eenzaam door te brengen. Thuis tussen vier muren die steeds kleiner worden.Terwijl vrienden groter gaan wonen slijt jij je dagen bij je ouders op zolder. Omdat er geen financiële ruimte, geen partner of baan in het verschiet ligt waardoor je je vleugels uit kunt spreiden. Dag in dag uit. Ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Dan verstomp je. Dan vereenzaam je. Dan zit je uiteindelijk net als dit meisje op de bank en durf je geen stap meer te zetten.
Ik heb geen woorden van troost. Ik kan haar zeggen dat het waarschijnlijk goed komt. Maar heeft zij daar nu iets aan? Ik geloofde dat jaren terug ook niet. Maar zie mij nu. Ik durf uitdagingen aan te gaan, nieuwe keuzes te maken, mijn muren wijken en mijn wereld wordt weer groter. Mijn rug recht zich letterlijk en ik ben niet meer bang voor de maatschappij met alle vooroordelen.
Tegen al die mensen met hun vooroordelen zou ik willen zeggen; ‘Kom maar. Voel maar. Ga maar in mijn schoentjes staan. Voor één dag. Om te voelen, te ervaren en je te bedenken. Om daarna misschien snel terug te keren naar je eigen vertrouwde schoenen. Schoenen die soepel zitten, niet haperen en de kant op kunnen die jij bepaalt. ’
Ik hoop en wens dat al die eenzame zieke jongeren die ik dagelijks tref, ooit van de bank kunnen opstaan en net als ik hun oude schoentjes kunnen inruilen voor nieuwe. Frisse schoentjes met meer mogelijkheden dan die oude kapotte, die ze nooit zelf hadden gekozen en die nooit bij ze hebben gepast.
Recente reacties