“Ben je er nog verdrietig van of geniet je lekker van je vrijheid?”
“Nee hoor, het slijt wel. Het is goed zo.” Antwoord ik zelfverzekerd.
Ik zeg het resoluut. Alsof ik mijzelf overtuig. Maar het knaagt. Het blijft knagen. Een uur later besluit ik er maar aan toe te geven. Voor de tweede keer die week voel ik mijn tranen rollen.
Afgelopen week was ik jarig. Zesendertig lentes jong. Ouder worden is niet erg. Laat maar komen. Ik hoop dat ik snel veertig word en de vruchtbare leeftijd achter mij laat. Niet vanwege lichamelijk ongemak maar vanwege de eeuwige vraag of ik kindjes heb, of ik kindjes wil en wanneer ik die dan ga krijgen. Ik worstel met het antwoord. De ene keer heb ik behoefte om de waarheid te vertellen, de andere keer maak ik mij er makkelijk van af door te zeggen dat ik geen kinderwens heb. Maar daarmee verloochen ik mijzelf. En zelfs, hoe belachelijk ook, in gedachten verloochen ik mijn kindje wat nooit is geboren, überhaupt nooit is verwekt. Raar hoe dat werkt in het brein van een vrouw die graag moeder wilde worden maar het nooit werd.
Een dag later krijg ik dezelfde vraag. Het doet mij beseffen hoe vaak mijn omgeving mij per ongeluk bloot stelt aan mijn diepste pijn. Een pijn die ik zelf op dat moment niet voel omdat ik er aan voorbij ga. Snel een antwoord geef. Door dender. Deze week lukt het mij niet. Sinds deze maand ben ik de enige in de vriendengroep zonder kindjes. Alle vrouwen om mij heen zijn een mama.
Ze troosten, voeden, sussen en zorgen.
Ze zijn vertederd, trots, verwonderd.
Soms geïrriteerd, mopperig en nerveus.
Vaak moe en uitgeput.
Maar bovenal blij met het moederschap. Dat nooit te zullen beleven blijft raar, voelt onnatuurlijk.
Ik heb geen kinderloos leven door onvruchtbaarheid, geen kinderloos leven als bewuste keuze. ‘Bewust maar ongewenst kinderloos wegens een haperende gezondheid’ is een term die je niet vaak hoort. Niet op straat, niet bij vrienden, niet in de glossy vrouwenbladen. Wel in mijn wereld. Een wereld waarin keuzes moesten worden gemaakt. Weloverwogen keuzes gebaseerd op de feiten van een haperend lijf en niet op gevoel. Operaties, sterilisaties, medicaties. Woorden die niet voorkomen in de lijst van het moederschap.
“Wat leuk, dus die kleine is van jou.” Ze wijst naar mijn zus. “En die? Is die van jou?” Ze wijst naar mijn nichtje en naar mij.
“Nee, die is van mijn andere zus.” Antwoord ik trots.
“Ooh, en jij dan? Of heb jij geen kinderen?” Na mijn oppervlakkige luchtige antwoord zegt ze vrolijk: “Ach, wie weet komt het nog. Tante zijn is ook best leuk toch?”
Dat was de vijfde keer deze week dat iemand het aanhaalde. Per ongeluk en zo lief bedoeld. Ik weet het. Het is mijn pijnpunt, niet die van hun. Mijn ding om mee te leren dealen.
De rauwheid van kinderloosheid is inderdaad gesleten. Het is goed zo. Dat kindje zal niet komen en dat was een verdrietige maar (toen) bewuste keus. Wat echter niet kan wennen is het anders zijn dan de vrouwen om mij heen. Tussen wal en schip. Anders dan de massa van gezinnetjes. Andere keuzes maken over je toekomst maar nog niet weten op welk vlak, op welke wijze en vooral hoe.
Soms spartel ik nog. Zoek de kant om mij aan op te trekken.
De ene keer is de kant nabij en wacht mij iets verrassends. Een kans, iets nieuws, een uitdaging.
Dat maakt mijn leven lichter.
De andere keer verspringt de kant. Steeds verder weg. Zoals vandaag….
Dan spartel en spartel ik met mijn zesendertig lentes jong.
1 gedachte over “Zesendertig lentes jong…..”
Ik herken het helemaal , inmiddels bijna 52, sommige van de kinderen van onze vrienen en peters zussen zijn al volwassen, zijn zelf op leeftijd om ouders te worden. Vrienden die nu al opa en ona zijn, weer een nieuwe pijn. Eerst van het geen kinderen kunnen mrijgen, en nu , worden we ook geen oma en opa. Weer een fase waar we doorheen moeten, en ook weer pijn doet. Ik had her kinderloosheidceen okekje gegeven, maar tis niet echt gelukt, . Daarom ik herken precies hoe jij je voelt, wat je voelt. De pijn zal ons helaas blijven achtervolgen… Liefs