Haar blauwe oogschaduw rijkt vrolijk tot aan haar wenkbrauwen. De lippenstift is iets te donker en haar wangen zijn te bleek. Haar hartje klopt maar de slagen zijn te traag en raken langzaam uitgedoofd. Maar ze is er bij en dat is wat telt.
“Zo, ik ben er!” De royale kerstversieringen aan de wand vallen haar direct op.
We bestellen koffie. Met taart. Het is tenslotte kerst. De uren verstrijken. Ze geniet van haar dochter aan haar zijde, haar drie kleindochters om haar heen en de achterkleinkinderen die voor vrolijk geklets en grappige anekdotes zorgen. Ze neemt kleine hapjes van haar taartje, voorzichtige slokjes van haar wijn. Het is allemaal minimaal maar ze is er bij. Dat is wat telt. Dat is wat wij allemaal voelen. Hier op eerste kerstdag in een restaurantje. De laatste keer samenzijn met de hele familie. Oma gaat dood, maar niet vandaag. Vandaag is het kerst. Dan worden er mensen geboren. Met kerst gaat niemand dood.
“Vindt u het fijn dat u er bij bent oma? Of is het te vermoeiend?” Vraag ik haar zachtjes wanneer ik even naast haar zit.
“Laten we met elkaar proosten,” neem ik het woord. “Op oma! Op uw leven!” We heffen het glas. De glazen wijn en flesjes Fristi klinken tegen elkaar aan. Vier generaties brengen een toast uit op de liefde voor elkaar.
Recente reacties