Haar blauwe oogschaduw rijkt vrolijk tot aan haar wenkbrauwen. De lippenstift is iets te donker en haar wangen zijn te bleek. Haar hartje klopt maar de slagen zijn te traag en raken langzaam uitgedoofd. Maar ze is er bij en dat is wat telt.
“Pas op oma, het is een hoge afstap.” Ik pak haar onder haar oksel en begeleid haar naar haar stoel. Ze daalt met een zuchtje neer. Ze hijgt even diep, herpakt zichzelf en kijkt met een glimlach op.
“Zo, ik ben er!” De royale kerstversieringen aan de wand vallen haar direct op.
“Ooh wat prachtig….,”zegt ze zachtjes. “Wat een werk voor het personeel om het hier zo mooi te versieren voor ons!”
We bestellen koffie. Met taart. Het is tenslotte kerst. De uren verstrijken. Ze geniet van haar dochter aan haar zijde, haar drie kleindochters om haar heen en de achterkleinkinderen die voor vrolijk geklets en grappige anekdotes zorgen. Ze neemt kleine hapjes van haar taartje, voorzichtige slokjes van haar wijn. Het is allemaal minimaal maar ze is er bij. Dat is wat telt. Dat is wat wij allemaal voelen. Hier op eerste kerstdag in een restaurantje. De laatste keer samenzijn met de hele familie. Oma gaat dood, maar niet vandaag. Vandaag is het kerst. Dan worden er mensen geboren. Met kerst gaat niemand dood.
“Vindt u het fijn dat u er bij bent oma? Of is het te vermoeiend?” Vraag ik haar zachtjes wanneer ik even naast haar zit.
“Och nee kind, ik geniet! Ik vind dit helemaal niet vermoeiend.” Toch verraadt de blauwe kring om haar mond en haar witte neusje haar. Het geeft niet. Haar broze lijfje laat steken vallen maar dat doet er niet meer toe. Ze is er bij. Daar gaat het om.
“Laten we met elkaar proosten,” neem ik het woord. “Op oma! Op uw leven!” We heffen het glas. De glazen wijn en flesjes Fristi klinken tegen elkaar aan. Vier generaties brengen een toast uit op de liefde voor elkaar.
“Pooooost,” zegt jongste achterkleinkind Thirza stralend. “Poooost Oma Janny!” Gevolgd door een grote lach.
Ze moest eens weten wat wij allemaal al weten. Dit is oma’s laatste kerst. Volgend jaar zitten wij hier met een generatie minder. Volgend jaar is mijn eigen moeder waarschijnlijk de oudste ‘oma’ van de familie. Een gevoel van weemoed overvalt mij.
En zo zit ik hier. Met mijn vrolijke kerstmuts op mijn hoofd maar met het besef van de vergankelijkheid van het leven op de achtergrond. Vandaag vieren we dat Jezus is geboren, dat de kerstman bestaat en oma nog lang niet doodgaat. Bijna te mooi om waar te zijn. Een sprookje…maar dan één die echt bestaat. Want vandaag is het kerst en met kerst gaat niemand dood.
