“Zo! Jij bent er ook weer lekker vroeg bij!” zegt ze met plat Haags accent. Ze sluit de deur achter zich en laat zich met een zucht op het bankje vallen. Ze haalt haar handdoek en badpak uit haar tas voor de Aqua Fitness les die we straks gaan krijgen.
“Ja lekker hè?” zeg ik terug. “Ik sta graag vroeg op dus half negen is een prima tijd voor mij!”
“Ach ja kind, dat deed ik vroeger ook toen ik zo jong was als jij en in de kleine kinderen zat,”ratelt ze verder. “De meiden van jouw leeftijd rennen zich rot. Van huis naar carrière, van de kinderen naar verplichtingen. Ik vind het al knap dat jij tijd hebt om trouw te gaan sporten!”
Even later liggen we in het koude water. Er sluiten vier andere vrouwen bij ons aan en we laten ons flink afmatten door de instructeur. Mijn gedachten dwalen af naar het gesprek van zojuist. Ze ging er vanuit dat mijn dagen gevuld zijn met drukten. Ze dacht dat ik van hot naar her ren en altijd bezig ben met verplichtingen. Ik knikte naar haar, alsof ik het beaamde.
Druk?
Ze moest eens weten..…
Soms zijn er dagen dat de uren voorbij kruipen. Dat ik naar de klok kijk en besef dat er maar vijf minuten zijn verstreken. Dat de middag over glijdt in de avond zonder enige activiteit. Dagen dat ik mij lang niet zo sterk en fit voel als nu, hier liggend in het zwembad. Dat zijn de dagen waarop ik niemand onder ogen kom. Hooguit mijn digitale lotgenootjes van achter de laptop. Wat grappen, grollen of ervaringen delend terwijl mijn lijf pijn heeft en rust opeist.
“Kom op Blondie!” roept de Aqua Fitness instructeur naar mij “Je bent de jongste, laat eens even zien hoe sterk je buikspiertjes zijn! Tien keer met de bal tussen je benen en gebogen knieën jezelf aan de kant optrekken!”
Ik sta in dubio. Laat ik mij opzwepen door zijn uitspraken? Mijn winnaars mentaliteit wilt graag laten zien wat ik kan. Maar er zit ook angst en twijfel. Met mijn buik moet ik dit niet doen. Na de vele operaties en complicaties ligt een breuk in mijn buik op de loer. Dat kan de instructeur natuurlijk niet weten.
“Sorry hoor, ik pas even!” roep ik vrolijk terug terwijl ik van binnen ineen krimp van schaamte.
“Aaahh, dat is jammer. Wie wilt het wel voordoen in plaats van onze jonge blom?” roept hij guitig naar de groep.
Jonge blom?
Hij moest eens weten….
Soms zijn er dagen dat ik mij af vraag hoe ik mijn bed uit moet komen. Via mijn linkerzij? Traag rollend? Of snel opstaan door de pijn heen? Vervolgens blijf ik dan een uurtje langer liggen totdat ik het lef heb er uit te gaan. Hoe, maakt dan eigenlijk niet meer uit. Geen enkele houding is dan plezant. Daarna glijd ik van Dr Phill Koffietijd in. Naast mij een verse kop koffie en een plakje kruidkoek. Niks jonge blom. Op zulke dagen voel ik mij stok oud.
“Ooh wat was het weer zalig” kreunt een oudere dame na afloop.“Dertig jaar te laat mee begonnen maar dit neemt niemand mij meer af.” We stappen samen de sauna in om ons te laten omarmen door de warmte.
‘Kijk, dat voordeel heb ik dan weer wel’ denk ik bij mijzelf als de infrarood stralen mijn zere bekken bereiken ‘ik ben niet dertig jaar te laat begonnen. Ik kan in de komende jaren hopelijk nog veel bereiken met mijn haperende lijf!’
Zo groeit mijn trots en zelfvertrouwen. Zo ben ik weer een ochtend doorgekomen.
Ook al zal ik de rest van de dag in rust door moeten brengen en zal de klok langzaam vooruit tikken: Dit neemt niemand mij meer af!
Overmorgen weer!
Recente reacties