“Mama, mag ik papa even bellen?”
“Straks.”
“Maar ik wil het nu!” Zegt het kleutertje fel.
“Niet nu. We zijn over een kwartiertje thuis.”
“Nee! Wel nu!” Jammert ze. Haar grote bruine ogen worden vochtig. Ze begint te huilen.
Haar moeder wordt nerveus. Kijkt beschaamd om zich heen. We wisselen een blik. Ik glimlach.
“Goed dan, maar wel zachtjes.” Ze reikt naar haar tas. Pakt haar telefoon. Geeft hem aan haar dochtertje. De tram gaat de bocht om. We hellen wat naar rechts. Zodra we weer stabiel rijden drukt het kleine meisje ongeduldig op het scherm.
“Hoi papa!” Een enthousiast hoog stemmetje vult de tram. Ze glimlacht van oor tot oor. Ze tettert er op los.
“We zijn naar het strand geweest papa. En daar kreeg ik poffertjes. Er waren heel veel vliegers. En daarna gingen we naar jouw graf. En toen hebben we er bloemetjes op gelegd. En mijn tekening. En nu gaan we weer naar huis.”
Ik sta perplex. ‘Hoor ik het goed? Belt ze met haar papa? Is hij wat ik denk…. Dood?’
Blijkbaar ziet moeder mijn gezicht vol verbazing. Terwijl het meisje door kletst buigt zij zich wat naar voren.
“Sorry hoor, voor dit ongemakkelijke gedoe. Haar vader is vorig jaar overleden. Ik heb gezegd dat ze hem in haar fantasie altijd mag bellen. Tja. We waren zo verdrietig….”
“Gecondoleerd. Ik vind het een mooie gedachte. Zo houdt ze haar papa dicht bij zich.“
Ze glimlacht dankbaar. Legt haar hand op haar dochters knietje.
“Over twee haltes zijn we thuis papa. Ik moet nu ophangen. Ik bel je snel weer oké? Ik hou van jou. Doei.”
Ze drukt weer twintig keer op het scherm en geeft de telefoon aan haar moeder terug. Haar beentjes bungelen over de rand van de zitting. Haar handjes liggen rustig in haar schoot. Een glimlach op haar mooie gezichtje. Van het jammerende meisje is niets meer te zien.
De tram stopt. Moeder knikt mij gedag. Ik glimlach terug. Ze staan op. Stappen uit. Het kleine handje in haar moeders hand gevouwen. Ze laten mij sprakeloos achter. Kon het maar. Even bellen met je overleden papa. Nog eenmaal zeggen dat je van hem houdt. Dat je hem mist. Bellen naar de sterren. Zodat papa nog even heel dicht bij je is. Zoals het eigenlijk hoort.
Kon het maar…..
x Carlijn
Delen is Lief