Huisje van geluk, verdriet of verlangen

“Waar bleef je nou Wim? Ik heb mij al aangemeld.”

Hij snelt de wachtkamer in. Ik schat hem een jaar of zeventig. De oude dame klopt ongeduldig op de zitplaats naast haar. Wim gaat volgzaam zitten. Onmiddellijk gaat zijn telefoon.

“Nee, ik kan niet golfen vandaag.” Hoor ik hem zeggen.

“Ik zit met mijn moeder bij de dokter. Haar oren worden zo uitgespoten.”

Ik moet grinniken. Ik zit namelijk in de wachtkamer van de gynaecoloog.

Wim hangt op. Wendt zich tot mij want hij zag mij lachen.

“Tja, ik kan toch moeilijk zeggen waar we hier echt voor zijn?” Hij geeft een vrolijke knipoog.

Wim wacht. Wiebelt ongeduldig met zijn benen. Kijkt zes keer op zijn horloge. Staat op. Checkt of zijn moeder zich wel goed heeft aangemeld. Maakt een praatje met een zwangere vrouw bij de balie. Gaat weer zitten.

“Kom je hier vaak, ma?”

“Nee Wim. Ik ben al veertig jaar niet bij de vrouwendokter geweest. Ik was 58 jaar toen ik voor de laatste keer zo’n onderzoekje kreeg.”

Een snelle rekensom doet mij verbazen. De dame is 98!

Heb je eigenlijk al lang last, ma?”

“Nee. Ik voel al jaren niks meer van de onderkant. Tot ik vorige week zomaar ging bloeden. Ik ben benieuwd wat de vrouwenarts zal zeggen. Er zal toch niets met mijn baarmoeder zijn?”

“Het zal vast meevallen ma. Je kan in ieder geval niet zwanger zijn. Toch?” Wim lacht om zijn eigen grap.

Ik kom hier vaker dan mij lief is. Een wachtkamer die bij vlagen een beetje moeilijk voor mij is. Ik zit hier nooit wegens zwangerschappen of hormonen maar wegens een mengeling van pijn en klachten die niets te maken hebben met de vrolijke vruchtbare babystemming die hier vaak hangt. Dat was niet altijd even makkelijk. Vandaag voel ik mij echter anders. De oude dame laat mij op een andere manier naar deze afdeling kijken. Ik spiek de wachtkamer rond. Twaalf vrouwen. In alle soorten, kleuren en maten. Sommige vrouwen wrijven tevreden en met een verliefde blik over hun bolle buikje. Andere vrouwen zitten verscholen in hun telefoon of diep in gedachten.

Wat ons verbindt zijn de zorgen om dat kleine huisje van geluk, verdriet of verlangen in onze buik. Het toeleven naar het bezoek aan de gynaecoloog die met zijn apparatuur in jouw buik kan kijken. Jouw gerust kan stellen. Jouw droom uit kan laten komen. Jouw kindje in beeld kan brengen. Of jouw onrustige cellen kan wegbranden waardoor je zorgen verdwijnen. Jong of oud. Het maakt niet uit. Dat kostbare kleine orgaan in onze buik verenigt ons in de wachtkamer bij de gynaecoloog. Of we nu wel of niet het leven kunnen schenken aan een gewenste baby. Dat kleine lege of volle huisje houdt ons allemaal bezig.

Mijn nummer wordt omgeroepen.

Ik sta op. Loop richting kamer acht.

Passeer de oude man met zijn veel oudere moeder. Ik kan het niet laten.

“Succes met de oren van uw moeder.” Ik geef hem een dikke knipoog. Hij lacht.

Niet eerder ging ik met een glimlach het zoveelste nare onderzoek tegemoet.

Als zij het na veertig jaar weer kan, kan ik het nu ook.

x Carlijn

Delen is Lief