De Lepeltheorie

“Ik verlies mijn vrienden en mijn kennissen. Ze snappen niet wat het is om zo moe te zijn. De ene dag kan ik meer dan de andere. Ik bel vaak afspraken af. Een dag later kan ik onverwachts weer sporten omdat het dan plots beter gaat. Dat begrijpen ze niet. En ik eigenlijk ook niet.”

Ik zit voor de bezoekdienst van de Stomavereniging bij Cynthia, een jonge vrouw. Lang ziek geweest maar inmiddels gaat het beter. Zij kan weer deelnemen aan de maatschappij. Ze heeft meer kwaliteit van leven maar is vaak moe. Weet niet hoe daar mee om te gaan. Ik herken haar worsteling en verdriet. Jaren terug liep ik daar ook mee te stoeien. Ik kon mijn omgeving niet goed uitleggen hoe het voelt om chronisch ziek of medisch-moe te zijn.

‘Iedereen is wel eens moe.’ Was een vaak gehoorde uitspraak. Ik kreeg niet uitgelegd hoe mijn vermoeidheid voelde. Dat ik misselijk, scheel en rillend op de bank lag. Dat mijn spieren pijn deden. Dat mijn concentratie uit viel en ik maar half aanwezig was. Dat een leuke activiteit of vriendenavond mij soms geen energie gaf soms ook maar compleet leeg zoog. Tot ik over de lepeltheorie las op de blogsite van Lisanne leeft:

Twee vriendinnen zitten samen in een restaurant. Anna chronisch ziek, Fiene gezond. Het gaat niet zo goed met Anna, zij is vandaag ontzettend moe. Fiene vraagt met oprechte interesse aan haar vriendin Anna hoe het voelt om steeds zo moe te zijn. Anna staat op. Pakt snel tien lepels van andere tafeltjes en gaat weer zitten.

“Deze tien lepels zijn mijn energie. Als ik opsta en mij douche kost mij dat een lepel. Naar mijn werk op de fiets kost mij een lepel. Werken kost  zeker vijf lepels. Naar huis gaan en boodschappen doen kost ook twee lepels. Thuis aangekomen heb ik voor de rest van de dag slechts 1 lepel aan energie over. Ik moet nog koken (1 lepel), de keuken opruimen (1 lepel), wilde eigenlijk nog gaan sporten (4 lepels) en mijn bed moet nodig verschoond en gewassen worden (1 lepel). Als ik dat allemaal zou gaan doen zou ik 6 lepels tekort komen en de lepels voor de volgende dag moeten gebruiken. Dat betekent dat ik morgen niet eens de energie heb om op te staan of naar mijn werk te gaan.

Ik moet dus keuzes maken. Bel op het laatste moment mijn sportmaatje af. Of doe geen boodschappen maar eet voor de zoveelste keer een cracker thuis. Of verschoon mijn bed morgen. Maarja…ook morgen kost dat bed mij een lepel. Ik kan door mijn ziekte bijna nooit meer ‘even iets snel tussendoor’ doen. Over iedere activiteit en handeling moet ik nadenken. Vooruitdenken. Plannen.”

Fiene kijkt Anna verwonderd en respectvol aan.

“Jeetje, ik ken je al tien jaar. Je zegt al tien jaar soms iets af. We praten al tien jaar over jouw ziekte. Nooit eerder heb ik zo goed begrepen wat het is om jou te zijn. Als ik tien lepels zou hebben zouden die om twee uur in de middag al op zijn. Mijn kinderen zouden al mijn lepels verbruiken. Nu snap ik beter waarom jij het moederschap niet aan durft! Je hebt er echt de lepels niet voor. Als moeder zou je de volgende dag, week, maand geen lepels meer hebben!”

Ik vertel het verhaal over Anna en Fiene aan Cynthia tijdens mijn bezoekdienst. Tranen rollen over haar wangen. Verdriet en wanhoop zichtbaar in haar ogen.

“Zo is het. Precies zoals bij Anna! Zo voel ik mij ook. Mijn lepels zijn op. Allemaal. Al zo ontzettend lang!”

Ik vertel haar dat ze een tijdje zorgvuldig met haar lepels om moet gaan. Niet tien lepels gebruiken maar zeven of acht. Zodat ze over een tijdje haar voorraad weer heeft aangevuld en meer kwaliteit van leven krijgt.

“Dankjewel Carlijn. Ik ga dit verhaal aan mijn omgeving vertellen. Hopelijk gaan zij mij beter begrijpen. Maar bovenal; Hopelijk ga ik mijn energie probleem eindelijk begrijpen!”

Deze blog is voor al die mensen die stoeien met hun energie. Voor jou of voor jouw vriend(in) met een chronische ziekte die met vermoeidheid te maken heeft. Deel dit verhaal met hun.

Praat er over. Spar over jullie lepels en de lepeltheorie.

En bedenk hoe jouw dag zou zijn met slechts tien lepels…….

X Carlijn

Delen is Lief