Achter jouw masker

Ze zijn je vergeten. Jij hun ook. Ze herinneren zich misschien jouw naam maar jij hun namen niet meer. Soms op een helder moment nog wel. Althans, dat hoop ik, maar of het ook zo is weet niemand.

Als veertien jarig meisje kwam ik bij je werken. Mijn armpjes sjouwden met volle dienbladen door jouw zaak. Wat vond ik het spannend. En wat was jij streng voor mij. Je leerde mij de kneepjes van het horeca vak en het werken voor een strenge baas. Tempo maken. Nog sneller. Nog vriendelijker tegen de klanten. Ondanks de zere voeten, lange dagen en je soms snauwende toon.

Jaren later werd ik ziek. Ik kreeg een stoma. Ironisch genoeg werd jij ook ziek en kreeg ook jij een stoma. We bleken meer gemeen te hebben dan we ooit hadden kunnen vermoeden.

Werken lukte mij niet meer. Jij ging echter door. Diezelfde lange dagen en vele uren.

Je verloor je man, je maatje, je zakenpartner. Weer ging jij door.

Plots was je zaak verkocht. Er werd geroddeld. Je geheugen bleek slecht te zijn geworden. Je maakte fouten. Deed soms vreemde dingen. Thuis wonen ging niet langer.

‘Wat zou er met haar zijn?’ fluisterde men. “Toch zeker geen dementie? Ze is piepjong!”

Ik zocht je op, daar in het verzorgingshuis tussen al die ouderen. Wat deed jij daar op zestig jarige leeftijd? Dat was toch niets voor jou? Die sterke stoere vrouw tussen de dementerenden met hun poppen?

Je herkende mij. Wist precies wie ik was.

“Ha Carlijn,  wat doe jij nu toch hier?” zei je met een verwilderde blik maar op vriendelijke toon.

“Ik kom je bezoeken. Hoorde dat je hier woont. Vond het zo erg voor jou dus ik kom een bloemetje brengen.”

Je begon te lachen. Hardop. Bijna schaterlachend. Als een kind.

“Ach nee joh Gekkie. Ik woon hier niet. Ik werk hier! Maar ik heb het knetterdruk. Ik ga gauw weer verder. Doehoeiii”

Even twijfelde ik. Zat ik er dan toch naast? Maar nee, je dementerende brein nam mij en waarschijnlijk ook jou in de maling.

Vaak zat je in mijn gedachten. Wegens mijn jeugdherinneringen maar ook in verband met mijn werk. Ik ontmoette dementerende ouderen met een stoma. Iedere ochtend waren zij verbaasd over dat zakje op jun buik. Vroegen zich af wat dat zakje daar deed. Om het er vervolgens af te rukken. Muren en vloer besmeurd met ontlasting. Mijn gedachten gingen dan naar jou. Zou jij inmiddels ook, net als zij, zijn vergeten dat dat stomazakje op je buik hoort?

Vandaag sprak ik je dochter. Zij bezoekt je trouw. Week na week. Ze regelt alles. Van je wasgoed tot jouw overplaatsing naar de gesloten afdeling omdat je hard achteruit gaat. Jij hebt geen flauw idee dat zij dat doet. Je herkent haar soms, maar soms ook niet. Je vraagt aan haar wanneer haar dochter weer eens komt. Hartverscheurend. Mensonterend. Wat een verdriet voor haar om jou zo te zien weg kwijnen. Diepe bewondering en respect dat jouw dochter dit alles in haar eentje voor jou regelt nadat zij ook haar vader al op jonge leeftijd is verloren.

“Krijgt ze nog wel bezoek?” vroeg ik voorzichtig.

“Ja van mij, soms van haar zus of nichtje. Verder niet.” Antwoordde je dochter.

Weer zie ik je op mijn netvlies. Eigenaresse van die goedlopende horecazaak. Je kende iedereen. Iedereen kende jou. Nu ben je vergeten. Al voor je dood.

Ik ga morgen bij je op bezoek. Je kent mij niet meer. Ik ken alleen jouw oude jij. Maar dat geeft niet. Voor mij ben jij er nog steeds. Verstopt achter het masker van de dementie. Voor altijd de vrouw die twintig bestellingen tegelijk kon onthouden.

Lieve Joke, ik ben je niet vergeten. Na het lezen van mijn blog denken vele anderen ook aan jou. Nog een keer in het middelpunt van onze gedachten. Omdat dat is wat jij verdient.

x Carlijn

Delen is Lief om de taboe rondom dementie en Alzheimer te doorbreken. Jij wilt tenslotte toch ook niet vergeten worden? Tevens wil ik mijn bewondering uitspreken voor Patricia die met zoveel toewijding, geduld en liefde voor haar moeder zorgt.