IJskoude angst

En weer rijd ik na het bezoeken van een ziek meisje naar huis met een hoofd vol gedachten. Word ingehaald. Zie mensen lachend in hun auto zitten. Bellend. Mee zingend met de radio. Mijn gedachten zijn echter leeg. Althans…zo voelt het. Terwijl ik tegelijkertijd overstroom van emoties. Soms verzuip ik er bijna in. Zo veel leed en rauwe werkelijkheid die ik zie. Ziektes. Jonge mensen. De dood. Eenzaamheid. Een kant van de maatschappij waar weinig mensen van weten.

Ik bezocht vandaag een vrouw. Eigenlijk nog een meisje. Getekend door haar verleden. Of beter gezegd; verwoest. Seksueel misbruikt door haar oom vanaf haar vierde levensjaar. Jarenlang misbruikt op brute wijze. Zowel fysiek als mentaal zo kapot gemaakt dat een stoma noodzakelijk is. Ik denk mij in hoe haar hart en buik er aan toe moeten zijn maar ik durf het niet op mijn netvlies te zien.

Met een lege blik vertrouwde zij mij toe: “Ik heb niet voor dit leven gekozen. Sterker nog: Ik had er liever niet willen zijn.” Als je zo misbruikt bent is het leven een grote straf.

Voor de buitenwereld zo mooi. Lange bruine krullen. Blauwe ogen in haar ronde gezichtje. Een tikkeltje verlegen. Haar studie met veel uitval afgerond. Een kleine vriendenkring die bestaat uit vrouwen want mannen vertrouwt zij niet meer. Voor het oog een jonge blom in de bloei van haar leven. Maar door de aanhoudende darmproblemen en buikpijnen gebonden aan huis. Ze wilde dat niet meer. Trok aan de bel. Haar arts geschokt van wat hij aantrof. Na veel getob en maandenlange onderzoeken bleek een stoma onvermijdelijk. Dat bracht mij bij haar. Een stukje voorlichting geven. Haar laten zien hoe ik leef met mijn stoma.

Zonder een spoor van emoties vertelt ze over haar oom. Hoe het misbruik zeker tien jaar heeft geduurd. Ik word steeds stiller. Denk aan mijn kleine nichtjes. Aan de dochter van mijn vriend. Mijn hart huilt bij de gedachte dat zij…..zo jong….zo bruut…. Te afgrijselijk om verder over na te denken.

Op de terugweg in de auto ontkom ik er niet aan. Haar verhaal nog zo vers in mijn hoofd. De foto op het dashboard van mijn lieve kleine nichtjes. Vol vertrouwen kijken zij in de lens. Hun lachende, onbezorgde koppies stralen. Stel je voor…… dat zij ook…… Nee, ik wil het niet. Zet de radio keihard aan. Verwijder de demonen uit mijn gedachten.

Thuis zit ik als verdoofd aan tafel. Mijn vriend vertelt over zijn werk. Ik hoor het niet. Hij merkt het. Maakt een lekkere cappuccino. Het smaakt mij niet. Hij stelt voor dat ik even lekker in bad ga. Maar ook in bad, in het zachte schuim, denk ik aan haar. Ik zou haar in mijn armen willen nemen. Haar troosten en wiegen. Haar mijn veilige schoot willen bieden. Maar een knuffel is voor haar geen troost. Iedere vorm van lijflijk contact is een flashback naar vroeger.

Daar in bad laat ik mijn tranen de vrije loop. Denk aan al die beschadigde meisjes en vrouwen die ik heb ontmoet. Alle afschuwelijke verhalen trekken als een film aan mij voorbij. Dit was er slechts eentje. Weliswaar iets vervormd, iets aangepast, uit bescherming voor dat al zo kwetsbare meisje. Op dagen als deze denk ik dit werk niet meer lang te kunnen doen. Het verandert mijn kijk op de wereld. Tot zij mij, nadat ik gebadderd ben, een smsje stuurt.

‘Dankjewel voor vandaag. Je hebt mij weer wat vertrouwen in de toekomst gegeven. Bedankt dat ik mijn verhaal bij je kwijt kon. Laat dat stoma maar komen. Mijn controle weer terug. Een nieuwe start.’

Ik zucht. Het grijpt mij aan. Omdat ik met zo’n simpel bezoekje iets heel kleins heb kunnen betekenen. De spanning glijdt van mij af. Ik nestel mij tegen mijn vriend aan. Trek mijn benen op. Mijn hoofd tegen zijn schouder. Hij streelt mijn haren. Zonder woorden troost hij mij.

Ik hoop dat er een dag komt dat ook zij geborgenheid en troost kan voelen. Dat lijflijk contact haar liefde en warmte zal geven in plaats van ijskoude angst.

x Carlijn

Delen = Lief