De regie

Nog net op tijd steek ik mijn voet tussen de deur van de lift. De twee laatste verhuisdozen opgestapeld in mijn armen belemmeren mijn zicht.

“Ooh wacht maar kind.” Zegt een stem vanuit de lift. “Ik houd de deur wel even open.”

Ik zet een stap de lift in. Buk moeizaam om de dozen neer te zetten.

“Zo meid. Jij bent aan de vracht. Ga je verhuizen?” Yvon, een tachtig jarige dame, woonachtig in mijn flat, kijkt mij rustig aan.

“Ja. Na een roerig jaar is het zover. Ik ga terug naar waar ik vandaan kom.”

“Ik hoorde al zoiets via je buurvrouw.” Ze geeft mij een geruststellende knipoog. Ze is blijkbaar op de hoogte over het hoe en waarom. Beneden aangekomen houdt zij de liftdeur weer open. Loopt voor mij uit naar mijn auto. Helpt met het openen van mijn portier.

“Carlijn, ik wil tegen jou zeggen wat je ook ooit tegen mij zei” Ik glimlach. Weet nog zo goed wat ik toen heb gezegd.

Yvon was ruim vijftig jaar getrouwd. Haar man was bestuurslid in onze VVE. De meest betrouwbare oudere man die je je voor kunt stellen. Jaren geleden zei ik eens tegen iemand “Die meneer van mijn VVE is nou echt zo’n man die je vraagt om even mee te fietsen als je door een donker straatje moet. Betrouwbaar. Rustig. Vriendelijk.” Niets bleek minder waar. Diezelfde meneer bleek een monster. Een beest. De nachtmerrie van iedereen met kinderen. Op een dag stond er politie bij Yvon aan de deur. Haar man werd het politiebusje in gesleurd. Hij bleek jarenlang zijn kleinkind te hebben misbruikt. Buiten ieders medeweten om. Het voltrok zich in de kelderboxen van mijn flat.

Iedereen was verslagen. Gruwelde. Huilde. Roddelde. Fluisterde met afschuw over wat er in onze flat was gebeurd. Yvon werd grauw. Mager. Haar wallen tekenden zich steeds dieper onder haar ogen af. Maar zij hield haar rug recht. Bleef een praatje houden met buren. Verstopte zich niet. Vluchtte niet. Ze ging door een hel. Vroeg direct de scheiding aan. Probeerde haar leven op een ander spoor te krijgen. Maakte niet uit welk spoor. Als het maar een spoor was van veiligheid en rust. De liefde voor haar kinderen en kleinkinderen hield haar op de been. Intensieve therapie volgde. Hij bracht zijn dagen in eenzaamheid door achter de tralies. De rechter deed uitspraak. Een lange straf volgde. Verstoten door iedereen. Zijn grootste maar welverdiende straf.

En toen zag ik haar lopen. Ergens vorig jaar, op een gure woensdagmiddag.

“Dag Yvon. Ik wil al zo lang iets tegen u zeggen. Ik durfde niet eerder. Maar…mag ik u alstublieft een knuffel geven?“

Ze was even stil. Slikte. Keek naar de grond en daarna recht in mijn ogen.

“Heel graag lief kind,” zei ze met een zucht. Ze opende haar armen en zo stonden we daar. In de wind, op de parkeerplaats. Ze vertelde dat ze zichzelf iedere dag een doel stelde. Al was het maar even naar de supermarkt om een bosje bloemen kopen. Lief zijn voor zichzelf. Een kleine troost tijdens de altijd aanwezige donkere gedachtespinsels. “Ik vind het zo knap van u. Het kan zo moeilijk zijn om de regie terug te vinden over je leven wanneer het is verwoest. Of dat nu door een ongeval, sterfgeval of ziekte komt. Of zoals bij u, wanneer het je wordt aangedaan. Dan is de duisternis bijna niet te overzien.”

Vervolgens, als we elkaar zagen, knikten we elkaar gedag. Een knipoog. Een glimlach. Woorden waren niet nodig om te weten dat het goed zat tussen ons. Dat we elkaar begrepen. Vandaag, bij mijn auto, met de verhuisdozen op straat, herhaalt ze mijn woorden van vorig jaar:

“Lieve Carlijn, probeer altijd de regie terug te vinden in je leven. Als ik het kan, na wat mij is overkomen, kan jij het ook!”

Ze raakt mij. De spijker op zijn kop. Ik til de laatste doos in mijn auto. Omhels haar. Start mijn nieuwe autootje en rijd de straat uit. Yvon wordt steeds kleiner in mijn achteruitkijkspiegel. Dag mooie dappere tachtig jarige vrouw. Net als u houd ik mijn rug recht. Net als u zal ik lief zijn voor mijzelf.

Net als u, gedreven door iedereen die ik lief heb.

x

Delen = Lief