Nieuwe muren

“Als je iets verliest komt er altijd weer iets moois voor terug, zei mijn opa altijd.” Hij rolt naar de andere kant van het podium. Vervolgt zijn verhaal. Ik stoot mijn vriendin zachtjes aan. Fluister in het donker in haar oor: “Dat is waar he Astrid, kijk maar naar mijn leven.” Ze knijpt zachtjes in mijn bovenbeen om mijn woorden te beamen.

We zitten bij de theater voorstelling van Marc de Hond. Zoon van bekende opiniepeiler Maurice de Hond. Hij vertelt over de angsten in zijn leven. Of beter gezegd: Over het loslaten van de angsten in zijn leven. Vijftien jaar geleden was hij een topsporter. Runde een eigen bedrijf. Bezat een mooi huis. Meer dan genoeg geld op de bank. Vrouwen bij de vleet.

Alles liep van een leien dakje. Nu rolt hij.

De tumor in zijn rug verwoeste zijn leven. De operatie die volgde ging mis. Marc ontwaakte met een dwarslaesie en de artsen vertelde hem dat hij waarschijnlijk nooit meer zou kunnen lopen. Dag sport carrière. Dag bedrijf. Dag sportauto. Dag huis met de hoge trappen. Welkom rolstoel. Welkom totaal ander leven.

“Gek genoeg verloor ik al mijn angsten op het moment dat ik in die rolstoel terecht kwam. Alles waar ik ooit voor vreesde kwam uit maar bleek niet angstig meer.”

Hij raakt mij. Ik voel het. Ik herken wat hij zegt. Alles waar ik bang voor ben geweest overkwam mij. Alles waar ik jaren lang krampachtig aan vast heb proberen te houden viel weg. Ik verloor mijn gezondheid, gevolgd door mijn baan. Zat aan huis gekluisterd. Vrijheid en levenskwaliteit verdwenen. Mijn liefste wens om moeder te worden moest worden afgeblazen. Jeugdige onbezorgdheid maakte plaats voor het maken van constante afwegingen over alles: Hoe voel ik mij vandaag? Wat is mijn pijnscore? Wat kan ik aan vandaag? Durf ik dat? Kan ik dat? Alles was onzeker.

Maar wat kwam er verrassend genoeg tevoorschijn? Ruimte. Rust. Aanvaarding. Leven van dag naar dag. Alsof ik de wereld plots door een andere bril zag toen al het moeten en al het ‘wat als..’ om mij heen tot stof verging. Sindsdien is het niet meer de angst die mij leidt. Juist het geloof in mijzelf in onzekere tijden geeft mij vertrouwen. Afgelopen week zag ik ergens op het toilet onderstaande tekst hangen:.

‘Als de muren van je huis instorten, ben je je veiligheid kwijt maar een uitzicht rijker.’

Ik had een tijd geen muren meer. Maar mijn uitzicht bleek mooier en weidser dan ooit. Geen angst. Geen naar onderbuik gevoel dat mijn leven en keuzes niet klopten. Gewoon simpelweg doorleven. Ik liet mij leiden door mijzelf en de liefde. Deed wat mijn hart mij ingaf. Toen kwam vanzelf de kracht en het vertrouwen dat alles goed zou komen….dat er nieuwe muren zouden komen.

Marc de Hond vond zijn nieuwe muren. Weliswaar, helaas, in zijn rolstoel. Maar ook hem brengt het bovenal veel goeds. Een nieuwe carrière. Leuke uitdagingen. Zijn grote liefde. Afgelopen maand hun eerste kindje.

Ik heb mijn nieuwe muren ook gevonden. Een nieuw thuis. Terug naar mijn geboortedorp. Terug naar mijn jeugdliefde. Maar nog veel belangrijker: Nooit meer terug naar de angst van vroeger maar vol in mijn kracht.

X Carlijn

De theater voorstelling van Marc de Hond genaamd: ‘Wie bang is krijgt ook klappen’.

Voor meer info http://www.marcdehond.nl/

Mijn blog Delen = Lief