“Echt? Zoveel?” Haar blauwe ogen puilen bijna uit haar kassen van verbazing.
“Ja, het kostte honderden euro’s om Opa, nadat hij was overleden, thuis op te halen en naar de familiekamer te brengen en later naar het crematorium.” Zeg ik rustig.
“Nou ik vind dat echt niet normaal. Zo duur is benzine toch helemaal niet?” Zegt mijn nichtje van net twaalf.
“Nee maar Opa ging ook niet in een gewone auto maar in een speciale rouwauto. Er kwamen mensen van de verzorging mee die Opa netjes hebben gemaakt nadat hij was overleden. Hij is op een speciale brancard in een mooie rouwauto naar de familiekamer gebracht. En een paar dagen later ging Opa van de familiekamer naar het crematorium. De chauffeur, de uitvaartbegeleidster en al het personeel moesten die dag ook betaald worden. Opa paste met zijn kist nou eenmaal niet in mijn eigen kleine autootje.”
Ze moet grinniken maar zegt nogmaals dat ze het niet normaal vindt en dat ze daar héél veel weken haar krantenwijk voor moet lopen.
“Ook de kist en het cremeren kost geld. Oma kan dit gelukkig voor Opa betalen. Maar, wat denk je dat er gebeurt als er niemand meer is die dit niet kon betalen?” Vraag ik aan mijn nichtje.
“Dan betalen zijn kinderen het misschien?”
“En wat als hij geen kinderen of familie heeft?”
“Misschien dat zijn vrienden het dan betalen?”
“Zou kunnen. En als er echt niemand is die dat kan of wil doen? Zoals bij iemand die dakloos is?”
Ze denkt diep na.
De volgende vijf seconden nog dieper.
“Ik weet het eigenlijk niet. Misschien bestaat er voor die mensen een hele grote prullenbak?”
Ik ben geschokt want ik zie het direct voor mij èn ik zie dat ze het meent.
“In de prullenbak?” Vraag ik ontzet.
“Ja gewoon een soort speciale mooie prullenbak ofzo?”
Mijn ogen spreken waarschijnlijk boekdelen want ze haalt haar schouders op en zegt nogmaals dat ze echt geen idee heeft. Ik leg haar uit dat de Gemeente een sobere uitvaart betaalt als er geen erfgenamen of verwanten te vinden zijn. En ik vertel haar dat als niemand bij de uitvaart aanwezig is, omdat de overleden persoon geen familie of kennissen meer had, ik kan komen spreken.
“Jij?” Vraagt ze verrast.
“Ja, daar heb ik mij voor aangemeld. De Gemeente kan mij bellen en dan schrijf ik een mooi toepasselijk stukje wat ik kom voorlezen.”
“Ooh, net zoals je blogs! Waarom doe je dat dan?”
“Omdat ik vind dat ieder mens een mooi gesproken woord verdient bij zijn uitvaart.”
“Wat mooi…..” Zegt ze zachtjes. “Dat wil ik later ook wel doen….”
Terwijl ik haar dicht tegen mij aan trek voor een knuffel en een kus op haar kruin, zeg ik zachtjes:
“Gelukkig leven we in een land waar we zorgen voor elkaar lieverd, zelfs als we zijn overleden en niemand onze uitvaart kan betalen. En gelukkig worden we niet in jouw prullenbak gegooid maar belanden we allemaal netjes in een rouwauto in een kist!” 😉
X Carlijn
Foto: Thierry Schut Fotografie