Oud verdriet in een nieuw jasje

“Sorry, Ik heb denk ik te veel gedaan.” Zei de osteopaat. 

Enkele dagen daarvoor had hij mijn bekken gekraakt wegens aanhoudende pijn in mijn onderrug. Ik zei nog dat ik dat kraken best wel spannend vond. 

“Waarom? Ik heb vorige keer toch ook je bovenrug gedaan?”

“Jawel maar mijn bekken is toch wat anders. Daar zitten beschadigde zenuwen. Kan dat wel?”

Ik werd gekraakt. Dat ging prima. Maar enkele uren later kon ik mijn urine niet ophouden en de volgende dag weer niet. Ik trok aan de bel. Zijn sorry klonk absoluut oprecht. Hij was geschrokken…maar ik nog meer. 

Want de volgende dag kon ik niet meer plassen. 

Een lichte angst vlamde op. Mijn bekkenpijn beheerst al 12 jaar mijn leven maar mijn blaasfunctie is ondanks talloze buikoperaties en mijn stoma altijd goed geweest. Het zou toch zeker niet dat mijn blaas door het kraken van mijn bekken nu zo’n opsodemieter had gekregen dat ‘ze’ van het padje was geraakt?

Veel langer kon ik daar niet over nadenken. Ik werd ziek. De volgende morgen meldde ik mij bij de huisartsenpost. De arts plaatste direct een verblijfskatheter die 48uur moest blijven zitten. Ik kon eindelijk weer plassen via de katheter maar een onhoudbare zenuwpijn speelde op. Door de beschadigde zenuwen in mijn bekken accepteerde mijn lichaam de katheter niet. Het voelde of alles kapot scheurde. Met trillende beentjes, bloed in de katheterzak, acute koorts en pijnscore 10 stond ik in tranen te jammeren op de overloop. Totale paniek.

Godzijdank heb ik aan Thierry de beste, na zijn kalme telefoontje naar de SEH heeft hij de katheter zelf verwijderd. 

Maar wat nu? Want mijn blaas leidde plots een totaal eigen leven en deed het niet meer goed. Weer naar het ziekenhuis. Onderzoeken. Bekkentherapeute. Uroloog. Verpleegkundige. Wachten op een plan. Uiteindelijk volgde het traject van zelf leren katheteriseren. Een makkie voor velen maar met de zenuwpijn die ik dagelijks ondervind belastend en pijnlijk met voortdurende blaasontsteking tot gevolg. 

Gebroken nachten, een nare buik en de onzekerheid of de zenuw-aansturing van mijn blaas nog goed zou komen volgden. 

De osteopaat in kwestie toonde zich van zijn beste kant. Betrokken en geschrokken. Hij had dit natuurlijk nooit gewild. Maar ergens in mij begon het te knagen en een oud verdrietig gevoel plopte op. Want wéér zat ik in de medische molen door toedoen van een zorgprofessional. Waar ooit mijn kinderwens verloren is gegaan door een medische fout van een arts, waarna de chronische zenuwpijn is ontstaan, zat ik nu wéér in dezelfde onzekere positie.

En zo zit ik hier dus, in mijn tuintje met mijn laptop op schoot te mijmeren.

Godzijdank lijkt mijn blaas nu, twee maanden later, weer de juiste kant op te gaan. Ik vertrouw op het herstellend vermogen van mijn lichaam. Ik ken mijn lijf. Doe rustig aan. Wandel veel. Luister naar de signalen van mijn lichaam. Maar de angst siddert nog na.

Als oud verdriet in een nieuw jasje…..

X Carlijn

Foto: Thierry Schut Fotografie