Mijn grote kleine penvriendin

Op een afstand staat ze mij te bekijken tijdens het vegen van mijn stoepje. Verlegen. Nieuwsgierig. En een beetje bang.

“Hoi buurmeisje. Hoe gaat het met jou?”

Snel kijkt ze naar haar vader en dribbelt achter hem en de hond aan. De maanden verstrijken. Ze wordt groter, ouder en steeds wat minder verlegen.

“Ik vind jouw roze haren mooi!” Zei ze zomaar op een dag.

“Dankjewel. Ik vind het ook gaaf. Zou jij dat ook wel willen?”

Ze perste haar lipjes op elkaar, haar grote ogen werden nog groter en ze schudde driftig ja. Mijn roze haarverf werd in een potje overgeheveld en haar moeder ging aan de slag. Een dag later schoot er een grote roze vlek langs mijn keukenraam voorbij.

Op een roze fietsje, met roze poppenmand zat een driejarig meisje in een roze jurk met roze helm en wapperende roze haren.

Ik liep naar buiten en riep haar achterna:

“Wauw Amelia, wat zijn je haren mooooooiiii.”

“Ja, ik weet niet wat het is. Het komt uit haarzelf. Ze vind je leuk.” Zei haar moeder lachend.

Ook ik knutselde, plakte en schreef haar een briefje. Trouw werd mijn brievenbus gevuld. Een maand later durfde zij aan te bellen en nog een paar weken later stapte ze zonder pardon bij mij binnen en plofte op de bank. Het verlegen meisje babbelde er op los.

“Wil jij mijn grote kleine penvriendin zijn?” Vroeg ik haar afgelopen week in mijn kaart.

Als snel kwam er post terug. “Ja ik wil heel graag jouw grote kleine penvriendin zijn.”

En zo gebeurde het dat ik reikhalzend uitkijk naar haar vingertjes door mijn brievenbus, haar huppel door de straat en schelle stemmetje als ze naar haar moeder roept dat het is gelukt.

Lieve Amelia, over een paar maanden ga je naar groep 1 en wordt jouw wereldje een stukje groter maar ik hoop dat jij nog heel lang mijn grote kleine penvriendin wilt zijn!

Liefs Carlijn