Als alles anders wordt….

Dinsdag 7 Mei 2024. Al ruim acht maanden staat er bij vandaag een hartje in mijn agenda. Maand na maand keek ik uit naar deze dag. Vandaag zouden we naar Kefalonia gaan. Jij, mijn lieve mama, en ik. Samen op wandelweek zoals we al bijna twintig jaar doen.

Alles liep anders…

Bijna drie maanden geleden werd je door een onoplettende automobilist van je fiets gereden en met hersenletsel afgevoerd. Botbreuken in je gezicht en een bloeding in je hersenen waren een van de zichtbare gevolgen op de scan maar wat we toen nog niet wisten was dat je er fiks hersenletsel aan overhield. Je hersenen bleken zo’n enorme rotklap op het asfalt te hebben gemaakt dat kneuzingen in je brein, oogzenuw en evenwichtsorgaan een van de vele gevolgen waren.

Nu, tien weken na die noodlottige dag, zitten we hier.

Niet in het vliegtuig zoals gepland maar in de revalidatiekliniek Basalt.

Terwijl je benen moeizaam rondjes draaien op een hometrainer bij de bewegingsagoog denk ik aan exact een jaar geleden. Wat waren we stoer. Nee, wat was JIJ stoer! Bijna vijfenzeventig jaar oud maar samen beklommen we vulkaan San Antonio op La Palma. Eerst een uur door de stromende regen maar later knapte het weer op en liepen we luid kletsend door de verlaten lavavelden in de stralende zon.

“Nooit gedacht dat ik ooit zou zeggen dat ik deze grijze zwarte massa mooi zou vinden!” Zei je verwonderd.

Een dag later wandelden we door de dichte bossen en kloven van het Nationaal Park Caldera de Taburiente. We werden stil rondom de kilometers lavastroom en ondergelopen dorpen na de recente vulkaanuitbarsting.

Een week vol verzuurde benen, de slappe lach maar bovenal vol onvergetelijke momenten en herinneringen. Dat besef ik mij nu des te meer….

Het uur bij de bewegingsagoog zit er op. Even prikkelarm herstellen in de stille tuin bij Basalt en daarna door naar de ergo therapeute. Het verdelen van je energie is uitputtend en vraagt alles van je. Je bent amper belastbaar door overprikkeling van je brein. Ligt vooral in bed in een stille donkere kamer. Ook al zeggen de artsen: ‘Het is nog maar zo kort geleden gebeurd, geef je lichaam de tijd’, het voelt voor jou al zo lang en zo doelloos.

Twee uur later loopt mama moe en duizelig aan mijn arm naar de auto.

“Mevrouw?” Zegt de bewegingsagoog die we op de parkeerplaats tegenkomen. “U heeft het hartstikke goed gedaan hoor. Ik zie aan uw lichaam dat u atletisch gebouwd bent. Voor uw leeftijd bent u echt ontzettend fit. We gaan er alles aan doen om u er weer bovenop te krijgen.”

Niet alleen mama breekt maar ik ook. Wat ben ik trots op haar.

Want ook al beklom ze vorig jaar nog vulkanen, de berg die ze nu zo dapper en vol strijdkracht beklimt is vele malen hoger!

X Carlijn