‘Dag Carlijn. We willen je even laten weten dat Suus haar zoon is overleden. Ze wil je graag gauw zien.’ Ik kijk verbaasd naar mijn scherm. Suus haar zoon? Die sportieve, gezonde gozer van dertig jaar oud? Ik kan het bijna niet geloven.
Die middag zit ik bij Suus op haar woongroep. Ik begin er niet direct over maar zet eerst een kopje thee. We maken samen een woordzoeker-puzzel waar ze verbluffend goed in is. Zelfs een onbegrijpelijk talent voor heeft waar ik niets van snap met haar lage IQ en verstandelijke beperking.
“Mijn zoon is dood.” zegt ze plotseling, terwijl ik het woordje aardbei probeer te vinden in haar puzzel.
“Ik heb het gehoord Suus. Wat verdrietig.”
“Is vergiftigd door zijn stiefmoeder.”
Ik stop met het zoeken van de aardbei. Weet niet precies hoe hier op te reageren. Toen bleek dat Suus, met haar verstandelijke beperking, niet voor haar kind kon zorgen heeft haar man haar verlaten. Hij is hertrouwd en zijn nieuwe vrouw heeft als een moeder voor haar zoon gezorgd. Voor Suus is stiefmoeder nog altijd de boeman. ‘Ze pakte haar man en kind van haar af’. Een verdriet dat altijd zal blijven. Het verlangen naar het gewone leven en haar vroegere thuis dat ze als gezin even heeft gehad blijft pijn doen. En nu is dat stukje verbintenis, haar kind, er niet meer.
“Wil jij het met mij kijken?” Vraagt ze op zachte toon. Bijna verlegen. “Op YouTube mag ik de begrafenis meekijken.”
En zo zitten we enkele dagen later naar een klein schermpje te kijken. Suus toont weinig emotie maar vertelt wel enthousiast over alle familieleden die ze via haar schermpje, na jaren weer eens ziet.
“Kijk. Mijn schoonzus. En daar broer van mijn man. Hij echt lelijk geworden. En kijk. Mijn baby.” Ze wijst naar de kist. Die is open. Een bloedmooie jongeman ligt met gesloten ogen in de kist. Alsof hij ieder moment kan opstaan.
“Mijn baby is een lijk!” Ze zegt het emotieloos. Met harde stem. Als een constatering.
Ik houd mijn adem in. Wat gaat er komen? Breekt ze? Heeft ze verdriet? Ik kan het niet peilen.
” Kijk. De heks. De stiefmoeder. Zij hem vergiftigd.”
Ik probeer rustig uit te leggen dat hij is gestorven aan een hersentumor.
“Nee nee, dat zeggen ze.” Fluistert ze met serieuze stem vol spanning. “Maar ik weet het. ik ben de mama. Ik voel het. Hij is vergiftigd door haar.”
We kijken naar de uitvaart. Het is een verdrietig moment voor alle nabestaanden. Zodra de kist wordt weggedragen verwacht ik van Suus alles behalve wat ze nu doet.
Ze pakt haar puzzelboekje. Geeft mij een potlood en zegt:
“Jij zoekt toch aardbei?”
Ik glimlach. Ik begrijp niets van wat er omgaat in haar hoofd, maar wat is ze bijzonder.
Ook dit is mentorschap.
x Carlijn