Ontroostbaar

“Kom maar Opa Tjan. We gaan even op het potje.”

Opa Tjan huppelt achter mijn nichtje Thirza aan. Ze tilt hem op. Spreidt zijn pootjes en zet hem op haar roze poppen-potje.

“Ga maar poepen.”

Ze gaat in kleermakerszit voor Opa Tjan zitten wachten. Hij blijft doodstil op het potje zitten. Haar lullig aankijkend. Thirza buigt voorover.

“Goed zo. Heb je het al gedaan?”

Ze tilt hem van het potje af.

“Nu mag je even spelen.”

Hij scharrelt rond in haar kamer. Tussen de poppen en stiften door.

Opa Tjan is mijn vader. Haar opa. Maar Opa Tjan is óók een zijdehoender kip. Toen Thirza enkele jaren geleden kippen kreeg mocht zij de namen uitkiezen en omdat deze kip net als haar opa rode haren had werd hij Opa Tjan genoemd.

Thirza wil boerinnetje worden. De afgelopen jaren heeft ze hard geoefend op Opa Tjan. Opa Tjan is tam. Tammer dan de gemiddelde kip. Opa Tjan gaat mee naar de wc, zit op haar bureau als ze haar huiswerk maakt en speelt mee in de poppenhoek. Waar Thirza gaat, gaat haar kip, onder haar arm gevouwen.

Afgelopen week. Groot verdriet. Opa Tjan deed gek. Zijn koppie plotseling gebogen. Versuft en treurig. Hij keek niet op toen Thirza met haar hoge stemmetje tegen hem sprak. Opa Tjan mocht mee naar binnen, in een doosje naast haar bed. Drie keer kwam ze er die nacht uit om Opa Tjan met een pipetje wat water te geven maar Opa Tjan werd stiller en stiller.

Dikke tranen drupte op zijn veren toen haar papa met Opa Tjan in het doosje naar de kippen-dierendokter vertrok.

Opa Tjan is weer thuis. In de tuin. Niet in zijn hokje maar onder de grond in een mooi kippengraf. Zorgvuldig gemaakt door haar papa. En Thirza? Die is ontroostbaar wegens het verlies van haar trouwe, kleine vriendje…..

X Carlijn