Herfst Blues ziekte

“Wat doe jij hier nou?” Hij kijkt verschrikt. Argwanend. Wat ik wel snap want met zijn autisme en ADHD is het niet makkelijk als je schema onverwachts door elkaar wordt gegooid.

“Hoi Koen. Sorry dat ik onaangekondigd op je dagbesteding binnen kom. Maar ik wilde je even zien. Ik maak mij zorgen om je….”

Zijn boze trek verdwijnt. Hij trekt zijn voorhoofd op, diepe rimpels verschijnen in zijn gezicht. Hij haalt zijn schouders op.

“Ik weet niet wat ik heb.” Zegt hij met een zucht. “Ik denk dat het herfst blues ziekte is.”

Ik moet glimlachen. Schat zomaar in dat hij geen idee heeft wat dat is maar het iemand heeft horen zeggen. Ik laat hem in zijn waarde en spreek dat niet uit.

“Joh wat naar voor je. Doe je daarom zo kortaf op de app en bel je daarom niet terug?”

“Ja. Want dan vallen de blaadjes en ben ik somber en moe. Dan mis ik de zon.”

Aha. Hij weet het wel.

“Maar als jij je afsluit voor mij en niet vertelt wat er is kan ik je niet helpen. Ik dacht al dat je niet zo lekker in je vel zit. Daarom kom ik hier even langs. Je begeleidster weet dat. We mogen even rustig kletsen als je dat wilt.”

Hij is onrustig. Frunnikt aan zijn jas. Hangt wiebelend tegen zijn schoffel aan. Kucht en kijkt weg als ik praat. Alsof hem iets dwars zit. Ik ga rustig op het bankje zitten onder de grote eik en laat een lange stilte vallen. Op het moment dat het bijna ongemakkelijk wordt zie ik hem ontspannen. Het gewiebel stopt. Zijn handen komen tot rust en zijn oogopslag is kalm.

Hij komt naast mij zitten.

“Dankjewel dat je er bent. Dat ben ik niet gewend. Er was nooit iemand. Nu ben jij er. ”

Ik bevries. Hij brengt mij volledig van mijn apropos. Kippenvel. Ik voel tranen achter mijn ogen branden van ontroering maar slik het weg. Ik leg voorzichtig mijn hand op zijn knie.

“Dankjewel Koen. Het betekent voor mij als mentor veel dat je dit zegt. Merk je dat het fijn is om dat naar elkaar uit te spreken?”

We kletsen het volgende uur. Over zijn leven dat hij vol argwaan en wantrouwen leeft. Door misbruik en zijn beperking, die hij liever negeert, is het leven niet altijd even makkelijk voor hem geweest. Maar dankzij zijn huidige vangnet van goede dagbesteding, begeleiding en een mentor haalt hij het maximale uit zijn kunnen. Daar ben ik trots op en dat zeg ik hem.

De volgende ochtend haalt een appje mij uit mijn slaap. Het is nog geen zes uur ‘s ochtends.

‘Dankje Carlijn voor gister. Ik heb de herfst blues ziekte niet meer. Ik voel mij weer beter.”

Ik draai mij nog even om. Maar wel met een glimlach want mijn dag had niet mooier kunnen beginnen.

X Carlijn

Mentor bij Mentorschap Haag en Rijn van Suus en Koen.