Ander baasje…

Ik doe je tuigje om. Voor de laatste keer. Geef je een snoepje omdat je zo keurig gaat zitten. In de afgelopen weken heb ik je dat geleerd. Je kijkt blij op. Ik krijg een lik over mijn wang. Overhandig de riem aan Johan. Daar ga je. Trippelend. Met je wiebelende kontje. Verheugd. Je hebt geen idee….

Ik barst in tranen uit. Sluit de deur. Had het zo anders gewild, gedacht en gehoopt.

Al tien jaar de wens voor een hondje. Mijn hele leven er op ingericht. Jaren geleden bij een fokker wezen kijken. De pup al uitgekozen maar mijn gezondheid wankelde dus voor mijzelf en voor de pup besloten dat dit niet het moment was. Eerst herstellen. Een operatie volgde en enkele jaren later weer op de wachtlijst bij een fokker. Weer puppies wezen kijken. Weer geraakt door de hummeltjes in mijn armen. Maar de fokker bleek niet zo betrouwbaar als gehoopt. Om zijn handel niet te bemoedigen zag ik er vanaf. Maar de wens bleef…

Mijn gezondheid werd stabieler. Ik ging samenwonen met mijn grote liefde. Een fijn huis en stabiel thuis. Zou dit hét moment zijn? Dagelijks wandel ik vele kilometers. Zag mij al die jaren in gedachten met mijn hondje gaan.

En toen kwam jij. Lieve Jip. Onze Australian Doodle. Wat keken we naar je uit. We lazen ons maanden in. Verdiepten ons in jouw ras. Maakten thuis een gouden mandje voor jou. Voeding, fietsenmand, autostoeltje, speeltjes. Alles werd met zorg gekozen. Alsof we gezinsuitbreiding kregen van een baby. Alles gereed voor jouw komst.

Begin April was eindelijk de grote dag. Naar huis met jou. Ons kleine pluizenbolletje. Je verkende de grote wereld vanaf mijn arm maar al na een paar dagen werd je stoerder; ging je er dapper op uit.

Mijn lieve kleine handenbindertje want het liefst bleef je 24 uur per dag aan mijn zijde. Waar ik ging, ging jij. Overal plofte je bij mij neer; zelfs als ik op de wc zat. De nachten vond je verschrikkelijk. Piepen en janken als een weerwolfje. Urenlang. Wekenlang.

Ik werd moe maar had het er uiteraard voor over want hier moesten we even doorheen. Consequent blijven. Van ’s ochtends 05.30uur tot 23.00uur met jou in de weer. Als jij in slaap plofte ging ik ook snel even liggen. Mijn moeder kwam dagelijks op Jip passen zodat ik even naar bed kon. Want opeens was hij daar:

De man met de hamer die jaren weg was geweest.

Hoe lief je ook was. Hoe snel ik ook van je ging houden en mij geen leven meer zonder jou kon indenken; gewoon moe werd oververmoeid.

‘Je moet hier doorheen, over een paar maanden is alles anders’ zeiden alle honden deskundigen, trainers, en ervaringsdeskundigen. ‘Een pup opvoeden is nu eenmaal zwaar.’ Twintig keer per dag naar buiten voor een plas. Corrigeren. Negeren. Je afleren te bijten, te springen, te blaffen, te claimen.

Tot die ene morgen. Ik kon alleen nog maar huilen. Op. Het ging niet meer. Rillend en kotsend de dag door. Mijn lijf, waarvan ik dacht dat het in balans was, was volkomen in disbalans. In het verleden, na de aanleg van mijn stoma, rectumamputatie en de komst van mijn chronische vermoeidheid, heb ik er jaren over gedaan om in balans te komen. Dat is mij heel goed gelukt. Rust, gezin, sociale contacten en vrijwilligerswerk; al die ballen hield ik goed en met plezier in de lucht. Dacht daardoor dat ik stabiel genoeg was voor lieve Jip. Maar Jip vrat energie die ik niet iedere dag had. Dát is wat chronische vermoeidheid met je doet. Je raakt onverwachts uit balans zodra je ritme verstoord wordt en je je dagelijkse noodzakelijke rustmomenten niet meer kan pakken.

Je bent de liefste Jip die ik mij had kunnen indenken. Je mooie snuitje voortdurend op mijn voeten. Stapeldol op elkaar. Je luisterde al zo goed naar de commando’s, je kon al zitten en gaf het aan als je moest plassen. Maar ik…Ik kon niet meer. Met deze energie, in deze disbalans kon ik je nooit goed opvoeden tot een stabiele hond. Wat een verdrietig besef en onverwachte confrontatie met mijn gezondheid.

Via de fokker is er gelukkig binnen een uur een ander lief baasje voor je gevonden. Hij kwam je net halen. Je trippelde vrolijk mee, op weg naar je nieuwe avontuur. Maar ik? Ik ben kapot van verdriet terwijl ik hier in de kamer tussen je speeltjes, mandje en dekentjes zit. Teleurgesteld in mijn lijf. Verdriet om wat zo mooi had kunnen zijn. Dag lieve Jip.

X Carlijn