Mijn stapeltje hout

Het stapeltje nat, beschimmeld hout ruikt rot. Daarnaast de intactere houten tafel. Net zo oud. Net zoveel meegemaakt. Maar steviger op haar poten.

Lieve Maaike, ik zou willen dat je mij hier zag zitten. Op mijn bankje in mijn tuin. Starend naar ‘onze’ tafel. Je bent hier helaas nog nooit geweest maar wat zou je het hier mooi hebben gevonden. We zouden samen aan de oude tafel herinneringen ophalen. Met thee en later, als de zon zakte en onze kinderen zich klaar maakten om naar bed te gaan, zouden wij een wijntje inschenken. Proosten op alle herinneringen. Onze herinneringen.

Zo zit ik hier. Op een bankje in de zon te zwijmelen terwijl ik naar onze tafel kijk en terug denk aan die ene dag.

Jaren geleden dronken we thee in een prachtige theetuin. Beiden onder de indruk van de robuuste steigerhouten tafels om ons heen.

“Maar dat kunnen wij ook!” Zeiden we optimistisch tegen elkaar. Zo gezegd, zo gedaan. Zo waren wij. We maakten een schets van de tafels. Kochten steigerhout en op een zonnige lentedag leefden wij ons uit. Het resulteerde binnen één dag in twee prachtige gave tuintafels. Eén voor jou en één voor mij.

Mijn tafel ging mee naar mijn huis. Verhuisde later van Wateringen naar Pijnacker. Zomerse feestjes werden er aan gevierd, gezellige familie diners verorberd. Vele theetjes en wijntjes werden er aan verslonden en op de hoogtepunten van het leven werd uitbundig geproost. In weer en wind, zomer en winter hielden de poten staande. Onze tafel; onverwoestbaar leek het leven toen.

Tot jij ziek werd. En nooit meer beter. Met jouw overlijden tot gevolg. Geen lunch, borrel of diner werd ooit nog hetzelfde aan mijn tuintafel….

De tafel werd wat gammel. Het hout ging splijten. Hij verdween naar de hoek van de tuin.

“Misschien kun je hem beter weg doen?” Opperde iemand.

“Nooit! Dat is de tafel van Maaike en mij.”

Dus daar ging ik. In de weer met zaag, schuurmachine, hamers en spijkers. Van de tafel maakte ik twee sidetables. Vervolgens decoreerde ik ze naar de seizoenen. Ze fungeerden als extra tafels tijdens de borrels en BBQ met vrienden. Herfsttafels met eikels en dennenappels voor mijn kinderen. Besneeuwde sidetables met vetbollen voor de hongerige vogels. Zo was je er alle seizoenen toch nog een beetje bij.

Dus ook bij de volgende verhuizing, van Pijnacker naar Brabant, moesten de sidetables mee. Het blad weerbarstig. Met splinters, kapotte poten en niet meer zo mooi. Maar weg doen was geen optie. De tafels hoorden bij mij zoals jij ooit bij mij hoorde.

Want lieverd, hoe langer ik je mis hoe moeilijker het soms lijkt. Komt het doordat ik ouder word en jij niet? Doordat ik moeder ben geworden en jij helaas nooit? Doordat ik mijn droom van een verhuizing naar Brabant heb nagejaagd en jij dit nooit hebt kunnen doen? Of komt het doordat ik je mis als vriendin nu mijn leven soms zo chaotisch is dat het mij aanvliegt. Dat ik weer verlang naar ons. Naar jou en mij, samen zorgeloos zagend, schurend en lachend werkend aan onze tafels. Ons leven aan onze voeten. Toen niet wetende dat het jouwe zoveel korter zou zijn.

Het afgelopen jaar bleef één sidetable fier overeind staan. Dapper. Trots. Als een schip op open zee hield ze zich staande tijdens stormen, regenbuien en in de brandende zon. De ander zakte langzaam door haar pootjes. Steeds een beetje schever. Er braken grote stukken hout af. Ze was op. Voltooid. Kapot.

Ik heb de stukken hout bij elkaar geraapt. Met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. De stukken verzameld en bij elkaar gedecoreerd. Naast de nog intactere tafel.

Voor mij symboliseert het ons.

Jij, jouw tafel, in alle rust op de grond. In stukjes maar vredig. Niets meer hoeven. Maar wat een gemis dat je niets meer kan dragen en niemand meer kan vergezellen tijdens al die gezellige diners en borrels.

Ik, mijn tafel, nog staande. Maar vraag mij niet hoe. Door weer en wind, door leven en geleefd te worden valt het mij niet altijd mee de ballen in de lucht te houden.

Maar als ik dan naar jou kijk; de andere helft van onze tafel, daar op de grond en in stukken, dan voel ik mij schuldig. Want ík leef en mijn tafel staat nog. Terwijl jij alles wat ik heb ook zo graag had gewild.

‘Mijn stapeltje hout’ gooi ik nooit weg. Het hoort hier, zoals ook jij hier bij mij hoort Maaike.

Voor iedereen die mijn tuin passeert slechts een stapeltje rot hout. Voor mij het teken van eeuwige vriendschap die helaas veel te vroeg eindigde.

Ik mis je.

Liefs Mira

(Geschreven voor Mira, door Pneyvwa@vayriraqrayvwir.oybt )