Leven en Liefde

‘Het is niet goed.’

Dat alles verwoestende appje verstuurde je twee weken geleden. Je wist het al. Dacht het al weken. En nu is het bevestigd. Je hebt kanker. Je longen reutelen al maanden. De afgelopen weken ging je van scan naar punctie en van dokter naar dokter. Je werd benauwder en moeier. De uiteindelijke diagnose verraste daardoor eigenlijk niemand.

“Och jee, de bruiloft!” Zeiden we direct.

Na 30 jaar verkering heeft jouw Leen je afgelopen winter ten huwelijk gevraagd. Na zijn hersenletsel van twee jaar geleden waar hij als door een Godswonder van hersteld is wilde hij maar één ding: Het leven en de liefde vieren. Koesteren. Samen met jou.

Daarom zou er na 30 jaar verkering eindelijk getrouwd worden.

“Opa en oma gaan trouwen!” Zeiden wij verheugd tegen je kleinkinderen. Je kleindochter begon al over bruidsmeisje zijn, bloemetjes plukken voor in jouw haren. Je kleinzoon vroeg, hoe kan het ook anders als échte Schut, in welke auto jullie dat zouden gaan doen.

Helaas. Jullie huwelijk wat eind september gepland stond wordt uitgesteld.

De komende maanden ben je waarschijnlijk te ziek om een bruiloft aan te kunnen.

En daarom zitten wij nu hier, met al jullie kinderen, in een restaurant. We vieren vandaag, ondanks alle onzekerheden en de donkere wolk boven jouw hoofd, jullie liefde.

Want vandaag, tussen alle onderzoeken, benauwdheid en angsten door was er ook een glimp van geluk.

Jullie zijn in ondertrouw gegaan. Met een heus bruidsboeketje op tafel wat Leen stiekem geregeld had.

Die bruiloft komt later wel. Als alles achter de rug is en we terug kunnen kijken op een geslaagde behandeling. Dan zal jij alsnog zijn bruid zijn. Hij zal je trots aan zijn arm nemen en je eindelijk officieel zijn vrouw kunnen noemen.

We proosten. Brengen een toast uit. Jij stilletjes aan tafel. Maar we zien dat je oprecht geniet van dit moment. Tijdens het hoofdgerecht word je benauwd. Gaat even een luchtje scheppen maar de hoest neemt niet meer af. Jullie vertrekken. Ons achter latend met het glas nog in de hand. Even vallen we stil. Zijn bang en voelen verdriet. Maar we herpakken ons.

We proosten nogmaals. Deze keer op een goede afloop.

We vieren het leven en de liefde.

Zoals jij dat wilt.