Nooit vergeten

Drie jaar geleden spraken we af. Je durfde niet zo goed. Wilde mij treffen op een anonieme locatie in een restaurant langs de A4. Achterste tafeltje. Door mij gereserveerd zodat niets naar jou zou herleiden. Donderdagmiddag. Twee uur. Weinig kans dat een bekende jou hier zou zien.

Half drie. Je was er nog steeds niet. Keer op keer checkte ik mijn telefoon. Zou je wel komen? De deur ging open. Geheel verscholen in de kraag van jouw lange zwarte jas kwam je mijn kant op. Je hoofddoekje strak om je hoofd geknoopt. Voordat je plaatsnam keek je nog één keer over je schouder.

“Kom, we gaan daar zitten.” Zei je op je hoede. “Dan kan ik met mijn rug naar het restaurant zitten.”

We bestelden koffie. Geen kletspraatjes over koetjes en kalfjes maar direct to the point. Jouw point.

Je vertelde over je angst. Over enkele weken zou je een stoma krijgen. Niemand mocht het weten. Alleen je zus was op de hoogte. Dat moest zo blijven. De taboe was te groot. Ziekte een straf van Allah. Onbekend maakt onbemind. Letterlijk. Je legde uit met een stoma nooit meer huwbaar te zijn in jouw zeer strenge cultuur.

Je wilde meer weten over leven met een stoma. Durfde niet te Googlen. Bang dat je broers, die je computer controleerde, zouden ontdekken wat er speelde. Ja, ze wisten dat je soms niet naar de universiteit kon wegens teveel buikpijn. Maar Colitis Ulcerosa kenden zij niet. Dachten waarschijnlijk dat het door jouw menstruatie kwam.

Jouw arts gaf jou mijn nummer. Je durfde te bellen. Zachtjes en gehaast. En zo spraken we af. Hier, in het anonieme weg restaurant. Ik heb je niet proberen te overtuigen. Onbegonnen werk. Je wist dondersgoed wie je was en hoe de zaak er voor stond. Verzwijgen was jouw enige optie. En ik…ik accepteerde dat. Kende jouw achtergrond niet om er over te mogen oordelen.

Ik hield het bij voorlichting over stoma’s.

Na een uur stond je op. Omhelsde mij innig. Bedankte mij. Vertelde dat de liefde van Allah groots is. Ook voor mij.

Je vertrok.

Nooit heb ik meer iets van je vernomen.

Je opgegeven naam bleek vals. Je telefoonnummer en emailadres ook.

Je kwam. Je luisterde. Je verdween.

Maar ik ben je nooit vergeten.

X Carlijn

Delen is lief om de taboe te blijven doorbreken. In welke cultuur dan ook….