Vol Ongeloof

Hij plonst het water in. Spartelt. Oranje mouwtjes om zijn dunne armpjes. Snel zwem ik naar hem toe.

“Hoi. Hoe heet jij?”

“Lucas.” Tijdens het praten maait hij wild met zijn armen.

“Hoeveel jaar ben jij?”

“Bijna vier.”

“Heb jij al een zwemdiploma?”

“Nee maar ik kan heel goed zwemmen hoor.”

“Met wie ben jij hier op vakantie?”

“Met papa en mama.” Hij probeert naar het naastgelegen kampeerveld te wijzen maar dat brengt hem uit balans. Hij krijgt een grote slok water binnen.

Snel klim ik op de kant. Vraag mijn schoonmoeder even op de kinderen te letten en loop naar de caravan waar het jongetje naar wees.

“Goedemiddag mevrouw. Hoort Lucas bij u?”

Ze knikt.

“Hij vertelde dat hij nog geen zwemdiploma heeft.”

“Dat klopt. Maar ik zag volwassenen in het water dus ging er vanuit dat zij wel even op hem  konden letten. Mijn man wilde niet mee terwijl het zijn beurt is met Lucas mee te gaan. Dus tja. Eigenlijk moet u bij mijn man zijn….”

Verbouwereerd staar ik haar aan. Vol ongeloof. ‘Meent ze dit echt?’ Ik wil eigenlijk beleefd blijven maar het lukt mij niet.

“Als Lucas verdrinkt kunt u uw hele leven boos blijven op uw man. Heerlijk voor u. Maar daar krijgt u dat kleine onschuldige jochie niet mee terug!”

Boos kijk ik haar aan.

“U kent Lucas niet. Toen hij twee was klom hij al op daken van huizen. Ik laat hem maar. Anders wordt hij boos. Ik ken mijn kind. Hem overkomt niets.”

Tranen prikken achter mijn ogen van woede. Hoe kan ze zo laks zijn? Zo omspringen met de veiligheid van haar kind? Ik ben geen moeder maar mijn moederhart schreeuwt dat ik Lucas moet helpen, beschermen, desnoods redden.

“Jeetje mens! Tuurlijk worden kinderen boos als ouders hen iets verbieden! Ze zoeken hun grenzen op. Constant! Dat hoort er bij. U moet opletten. Beschermen. Opvoeden. Dat is uw taak! Uw plicht naar Lucas!”

Woedend been ik terug naar het zwembad. Mijn schoonmoeder kalmeert mij. Ook zij is ziedend. Samen letten we op Lucas. Roepen “Nee, niet doen” als hij zonder mouwtjes van de kant wilt springen.

Godzijdank komt daar de vader van Lucas aangesjokt. Waarschijnlijk gestuurd door zijn vrouw. Ploft verveeld op de rand van het zwembad. Kijkt naar Lucas. Maar ik vraag mij angstig af voor hoe lang….

X Carlijn