Geleend koekje

“Kom binnen.”

Met gebogen schouders loopt ze voor mij uit de woonkamer in. 65 Jaar oud maar ze lijkt wel 80.

“Fijn dat je bent gekomen. Ik heb een stoma gekregen maar het gaat niet zo goed met mij…”

We nemen plaats aan de keukentafel. De tafel wiebelt. De stoelen kraken. De oude bloemetjes gordijnen hebben hun beste tijd gehad.

“Wil je een kopje thee of liever water?”

Alhoewel ik eigenlijk snakte naar een kopje koffie zeg ik dat thee mij heerlijk lijkt.

Traag zet ze water op. In een ouderwetse fluitketel. Nerveus pakt ze kopjes. Haalt twee koekjes uit een plastic zakje en drapeert ze op een schoteltje. Een eerder gebruikt theezakje doopt ze in mijn theeglas. Als alles op tafel staat neemt ze eindelijk plaats. Ze zucht. Alsof de spanning van haar af glijdt.

“Toen ik jaren geleden kanker kreeg verloor ik mijn baan. Helaas bleef ik ziek. Ik krijg een uitkering. Daar kan ik net mijn huur en vaste lasten van betalen. Ik leef sober, bezit niets en krijg eten van de voedselbank. Toen de kanker terug kwam en ik een stoma kreeg zag ik het niet meer zitten. Ik ben de armoede zo beu. Lichamelijk en mentaal ben ik gebroken…”

Ik slik. Haar verhaal is schrijnend maar de blik in haar ogen zegt veel meer. Moegestreden. Uitgeput.

Ik neem een slokje van mijn slappe thee. Bedenk wat ik kan zeggen maar ik weet het niet. Dus dat vertel ik haar. Dat ik eigenlijk kwam om voorlichting te geven over leven met een stoma maar dat ze zover vast nog niet is. Of we gewoon een beetje zullen kletsen. Dat ze haar hart mag luchten. Ter afleiding en ontspanning.

“Ik krijg nooit visite. Ik was nerveus want ik had niets in huis. Geen geld voor koekjes. Dus ik heb bij de buurvrouw twee koekjes geleend. Neem er één!” Trots houdt ze mij het schoteltje voor. Ik pak een speculaasje.

En zo zitten we daar. Aan haar wiebelende keukentafel. Te kletsen met een geleend koekje.

Of haar gezondheid ooit beter wordt dat weet ik niet. Of ze het financieel ooit beter krijgt weet ik ook niet. Maar ik weet wel dat ze een onuitwisbare indruk op mij heeft achter gelaten. Zo arm. Zo sober. Maar zo verschrikkelijk lief en gastvrij met haar geleende koekje.

X Carlijn

Delen is Lief. Zodat wij af en toe ook stil staan bij de mensen die het minder goed hebben dan wij….