Ochtend ritueel

“Pak mij dan! Carlijn!”

Ze rent voor mij uit door de duinen. Draait zich lachend om. Haar blonde haren en witte zomerjurkje wapperen door de wind. Ik versnel mijn pas. Ze ziet het. Gilt van enthousiasme. Rent nog sneller bij mij vandaan.

Ik voel een rare tweestrijd. Twee werelden die aan mij trekken. Ik woel en ontwaak. Open mijn ogen. Snel weer dicht. Wil terug naar de wereld van mijn droom. De souplesse van haar beweging in de duinen. Zo jong en speels.

De werkelijkheid dringt zich aan mij op. Mijn ochtendritueel: Pijnscheuten in mijn buik. Steken in mijn flanken. Ik draai mij om. Wat een nacht! Veel wakker. Een zeurend lijf. Minuten die uren leken. In de nacht is of lijkt alles erger.

Ik kijk naast mij. Hij slaapt nog. Zo vredig en stil. Zal ik met mijn haren kriebelen aan zijn neus? Dan wordt hij wakker. Kunnen we kletsen. Gezellig doen. Koffie drinken. Dan heb ik afleiding.

Ik sluit nogmaals mijn ogen. Wil terug naar die droom. Rennend achter haar aan. Het lukt niet meer. Ik grijp vier pillen van mijn nachtkastje. Klok ze weg met wat water. Ga op mijn rug liggen wachten. De minuten tikken weg. Een half uur later lijkt het gelukt. De pijn is draaglijk. Ik kan er uit.

Sluipend de trap af. Ik laat mijn vriend nog even lekker liggen.

Beneden rol ik mijn yoga matje uit. Ik rek en strek. Adem in. Alles zeurt. Stretch mijn bekken. Buig mijn rug. Een half uur in dezelfde pose. De stijfheid rond mijn littekens soepel maken om de dag te kunnen beginnen. Iedere dag weer….

De bel. Onverwachts staat ze op de stoep. Regelrecht uit mijn droom. Wit zomers jurkje. Lange losse haren.

“Wat kom jij hier nou doen, lieverd?”

“Even een kusje brengen voordat ik naar school ga.”

Zo wordt mijn droom toch nog werkelijkheid. Ik hoef mijn ogen niet te sluiten om haar te zien. Ze is hier. In levenden lijve. Mijn nichtje kletst er op los. Vijf minuten later zwaai ik haar glimlachend uit. Zij is mijn beste medicijn. Laat de dag maar beginnen…..

x Carlijn