Hoop

“Welkom allemaal. Fijn dat jullie zijn gekomen.”

Daar sta ik weer. Iedereen te verwelkomen. Ik hoor hun verhaal aan. Knik begripvol. Stel gerust. Troost. Veeg snot en tranen van mijn trui. Of lach oprecht om hun cynische humor.

Ik organiseer dit al veertien jaar. Ruim zeventig meetings achter de rug. Maandelijks nieuwe gezichten. Jaar in jaar uit nieuwe jongeren met een stoma.

Leuk voor mij als organisator maar soms, op dagen als deze, heb ik het er moeilijk mee.

Wat een leed bij al die jongeren. De wereld aan hun voeten. Dachten zij…. Ze werden ziek. Stopten noodgedwongen met school. Messen in hun buik. Organen verwijderd. Intensive care vol spooknachten. Liepen krom van de pijn het ziekenhuis in en kwamen gebroken en geschokt over de ingrepen het ziekenhuis weer uit. Niemand die ze daar op kon voorbereiden.

Ze komen onzeker binnen. Hoofdjes omlaag. Gespannen. De eerste keer met lotgenootjes. Ze kijken naar elkaar. Tasten af. Ik herken het ritueel. Hoor ze bijna denken:

‘Heeft zij het ook?’

Ze gaan zitten. Onwennig. Sommige op een kussentje na pijnlijke anale operaties.

Dan komt de vaste club StomaJONGeren luidruchtig binnen.

Ze komen al jaren. Vaste prik. Het voelt als een reünie van vrienden. Ik glimlach.

Er wordt gekust en gegroet. Grapjes gemaakt omdat iemand zijn stoma zakje onder zijn trui uit komt.

“He joh! Viespeuk! Hang je zak eens in je broek!” Iedereen lacht.

Simon komt binnen. Bruin gezicht. Hij schudt zijn lange blonde haren naar achter.

“Yeahhh Simon!” Roept Jasmijn uitbundig. Ze springt in zijn armen.

Ik vertel aan de nieuwe stomadragers dat Simon net terug is van een jaar backpacken.

“Kan dat dan nog met een stoma?” Vraagt Evelien verbaasd. Ik vertel dat bijna alles kan, mits je gezondheid stabiel is.

We nemen plaats in de kring. Met koffie, thee en een roze koek. We gaan van start.

De zoveelste StomaJONG meeting uit mijn geschiedenis. De zoveelste meeting waarvan ik gelukkig weet dat straks, aan het einde van de dag, iedereen met opgeheven hoofd de zaal verlaat. Opluchting wegens de herkenning. Hoop wegens de positieve verhalen. Prille nieuwe vriendschappen. Terugkijkend op een fijne dag. Zin in de toekomst. Omdat hun lotgenootjes vandaag hebben laten zien dat er veel meer mogelijk is dan ze ooit hadden gedacht.

En ik? Ik zucht. Tevreden. Sluit de deur. Op naar de volgende meeting.

X Carlijn

Delen is Lief: Voor meer aandacht en bekendheid omtrent het belang van lotgenotencontact. Ook bij jongeren! Ze zwelgen niet in elkaars leed, maar putten juist hoop uit elkaars ervaringen!