Als 9 jarig meisje moest ik op school een boekenbeurt houden. Ik koos een boek van schrijfster Lily van der Velde. Via de bibliotheek van Naaldwijk kwam ik aan haar huisadres. Ik schreef Lily een brief met de vraag of zij mij informatie over haar boek wilde toesturen. De tijd van internet bestond nog niet dus de brief ging via de PTT naar haar huis.
Binnen drie dagen antwoordde Lilly. Onderaan haar handgeschreven briefje stond: ‘Wil je mij laten weten hoe je boekenbeurt is gegaan?’
Dit was het begin van onze penvriendschap. Jaar na jaar gingen er wekelijks handgeschreven brieven heen en weer. Ik schreef over mijn kindertijd, mijn avonturen en prille verliefdheden. Zij over haar kinderen, haar keuzes en haar passie voor schrijven en schilderen.
Ik ging studeren. Kreeg mijn eerste baan. Haar brieven verhuisde mee naar mijn nieuwe woning. Lily volgde mij op de voet. Jaar na jaar. Ook toen ik ziek werd bleef Lily mijn ‘terugschrijvende dagboek’. Al mijn zorgen en angsten schreef ik van mij af. Wat hield ik van haar brieven op de deurmat. Brieven vol liefde en onvoorwaardelijke steun.
In die periode werkte Lily aan haar nieuwe kinderboek. Als eerbetoon aan mij kreeg het de titel ‘Carlijn’. Wat was ik trots toen haar boek bij bibliotheken en boekenwinkels op de planken lag. Ik kreeg een boek van de eerste druk toegestuurd. Uiteraard met een persoonlijke boodschap er in.
Inmiddels zijn we bijna dertig jaar verder.
De brieven gaan nog steeds handgeschreven op de post. Internet, social media en sms; wij doen er niet aan. Er gaat niets boven het dicht likken van de envelop, postzegel er op, door weer en wind naar de brievenbus.
We hebben elkaar nooit ontmoet.
We hebben elkaar nog nooit gesproken.
Dat zal ook nooit gebeuren. Dat hebben we elkaar beloofd. Trouw in de pen tot aan onze dood.
Elkaar door en door kennen en toch ook weer niet heeft iets magisch.
Alle hoogte- en dieptepunten worden toevertrouwd aan het briefpapier.
Mijn liefde voor het schrijven komt bij Lily vandaan. Zo ook mijn schrijversdroom om samen een boek te schrijven. Ooit…. Om beurten een hoofdstuk. Zonder elkaar te ontmoeten. De ultieme bekroning op dertig jaar penvriendschap.
x Carlijn
3 reacties
Kirsten
Trots dit over mijn tante…..die ook altijd trouw kaarten naar ons stuurt…..de zus van mijn vader…..te lezen
Carlijn
Beste Kirsten, Wat ontzettend leuk dat deze blog over jouw tante gaat! Zo zie je maar weer in wat voor klein wereldje we leven. Dat ze ons nog maar heel vaak en jarenlang lieve kaartjes mag sturen 🙂 Liefs Carlijn
Bianca
Heel bijzonder, heel mooi Carlijn! En hopelijk zijn jullie stiekem al gestart met jullie boek! Enjoy!