Ongelijke glazen

Zeker een half uur zat ik daar. Op het elektriciteitshokje. Met bungelende beentjes. Bij iedere rode auto die in de verte aan kwam rijden maakte mijn hart en ik een sprongetje. Ik kwam van het hokje af en begon driftig te zwaaien. Helaas. Je was het niet. Dus klom ik weer op het hokje en wachtte tot jij het wel was.

1988. Acht jaar oud was ik. Dag na dag wachtte ik jou enkele straten van huis op als je rond kwart over zes uit je werk kwam. Verheugd om mijn papa weer te zien na zijn lange werkdag in de brillenzaak.

Als klein meisje vond ik het heerlijk om door jouw brillenzaak te struinen. De optiekwinkel waar jij bedrijfsleider was en de enige opticien. Mijn zussen en ik zetten brillen op onze neusjes om ze vervolgens heel voorzichtig weer terug te zetten. We renden door de kelder waar jij als fotograaf pasfoto’s en portretten maakte. Het rook chemisch maar voor ons zo vertrouwd. Zeker tien keer per dag belde jij tussen de klanten door even naar je meiden. Als enige werknemer in de zaak kon dat gewoon. Dus alle wissewasjes van jouw opgroeiende dochters werden jaar in jaar uit gedurende de dag met jou gedeeld.

We groeiden op met een betrouwbare vader die zijn hele leven hetzelfde beroep als opticien heeft gehad in dezelfde zaak, in dezelfde straat. Overdag tussen de brillen op de zaak, thuis met je antieke exemplaren aan de muur. Twintig jaar geleden volgde er een klein rond brilletje op je eigen neus.

“Pap, teken eens een brilletje?” Zei ik vier weken geleden.

“Een brilletje? Waarom?” Zei je verbaasd en broos op de bank.

“Gewoon een brilletje. Doe maar.”

Met bibberende hand tekende je een bril. Ongelijke glazen. Scheve pootjes. Vervolgens gaf je mij de pen en het papier weer terug en keek mij vragend aan.

“Voor mij is een bril het symbool voor jou pap. Ik laat dit brilletje morgen tatoeëren zodat jij symbolisch altijd bij mij blijft. En volgende week, als je er na de euthanasie niet meer bent, kijk je symbolisch via dit brilletje altijd met mij mee in mijn verdere leven…”

Tranen. Ontroering. Mijn papa die niets met tattoos heeft was geraakt door het besef dat hij er binnenkort zelf niet meer is maar zijn brilletje op zijn dochter wel.

Twee dagen later stond hij er op. Exact zoals pap het had getekend. Scheve bibberende brillenpootjes. Ongelijke glazen. Voor de ander een lelijk brilletje, bijna een kindertekening, maar voor mij het allermooiste exemplaar.

Een week voordat papa stierf heeft hij hem nog gezien.

Lieve pap, je kijkt door je brilletje nog mee. Geen idee of het zo is en geen idee of ik het geloof want wat voel je ver weg en verdwenen. Maar het brilletje met ongelijke glazen laat jou altijd dicht bij mij zijn en letterlijk meekijken met mijn verdere bestaan….

X Carlijn