“Durf je wel weg te gaan?” Het is de derde keer in een week tijd dat iemand mij deze vraag stelde.
“Jawel hoor. Mijn vader is weer stabiel. Mijn zussen zijn in de buurt en als er echt iets is ben ik binnen een dag terug. Ook mijn blaasfunctie gaat gelukkig steeds beter en ik heb medicatie mee voor als het mis gaat.”
Twee maanden geleden kreeg mijn vader een Peg-sonde. Na de tongkanker van dertien jaar geleden en de opgelopen late bestralingschade was zelf eten en drinken niet langer mogelijk. Voedsel werd afgelopen jaar een verschrikking met enorme verslikking en gewichtsverlies tot gevolg. De peg-sonde, een voedingsslang met voedingspomp direct door de buikwand de maag in, bood uitkomst. De operatie slaagde maar enkele dagen later kreeg hij thuis midden in de nacht een grote maagbloeding. Ambulance. Ziekenhuis. Weer een ingreep om de bloeding te stelpen. De angst sidderde nog dagen na maar hij kwam weer thuis en de voeding werd gestaag in hem gepompt met gewichtstoename en aansterken tot gevolg.
De geplande wandelvakantie naar Corsica kwam steeds dichterbij. Thierry en ik keken er al tien maanden naar uit om voor de tweede keer de wonderschone natuur van Corsica te gaan ‘beklimmen’. Voeding voor papa was besteld. De zorg geregeld en mijn ouders konden zelf overweg met de pomp. Ook mijn blaas was na maanden vol haperingen weer kalm dus we stapten vol vertrouwen het vliegtuig in.
Zodra we de kruidige geur van Corsica roken lieten we alle zorgen van thuis los. We reden door stille bergen, beklommen reusachtige rotsen, wandelden langs stille wateren, diepe afgronden, ruige watervallen en we bezochten verlaten stranden. Dag na dag, uur na uur samen stapsgewijs puffend, hijgend en zwetend door de bergen, bossen en wateren. Kletsend, lekker lachend maar meestal in stilte.
“Denk jij ook aan niks?” Vroeg ik dan.
“Ja gek he?” Hoorde ik vervolgens achter mij op het smalle wandelpad.
“Gewoon leeg in je hoofd. Alleen maar ‘zijn’.”
“Ja en zelfs daar denk je dan niet over na. Gewoon alleen maar jij en ik en de natuur.”
Om vervolgens, bij het zoveelste waanzinnige uitkijkpunt even in stilte rond te kijken, de camera te pakken om de herinnering vast te leggen en stilzwijgend door te lopen. Soms opeens een traan en vervolgens zijn arm om mij heen want ik voelde zoveel dankbaarheid dat mijn lijf dit weer kon! Na uren namen we plaats op een rots. Ik smeerde de meegebrachte broodjes, we klokten een liter water weg, gaven elkaar een kus en liepen weer verder.
Alleen maar ‘zijn’. Dag na dag…
Het voelt alsof we maanden zijn weggeweest. De spieren zijn getraind, de kuiten voelen strak en we zijn letterlijk en figuurlijk kilo’s lichter. Onze liefde voor elkaar is niet alleen zichtbaar maar ook duidelijk voelbaar als we naar elkaar kijken. Wat doet het ons goed….
Thuis is alles gewoon doorgegaan. Papa is kilo’s aangekomen en ook dat te kunnen loslaten geeft vertrouwen en rust. We pakken de draad weer op met de belofte om ook in Nederland vaker ‘alleen maar te ‘zijn’.
X Carlijn
1 reactie
Miep Mulder
Lieve Carlijn, wat een mooi verhaal. Wat heerlijk dat je
De reis naar Corsica hebt kunnen maken.
Om zoveel redenen.
Vanuit Anger in Frankrijk ( op vakantie met Marcel) ,
ben ik blij te horen dat het met Tjan weer beter gaat.
Ik zal Ineke vandaag ook mailen.
Nu begrijp ik dat zij het ook zwaar had de laatste tijd.
Het was stil vanuit haar kant.
Ze werkt hard aan haar herstel , het is een lange moeilijke periode .
Ik wens jou en je ouders veel sterkte en een mooie zomer.
Lieve groet,
Miep Mulder.