“Tuurlijk wil ik dat proberen!”
We maken een afspraak voor volgende week bij haar collega Mirjam. Al jaren ben ik onder behandeling bij mijn bekkenfysiotherapeute wegens ‘kiespijn in mijn kont’. De zenuwpijn die daar zit, als gevolg van mijn rectum amputatie, zal nooit meer overgaan maar de laatste tijd breidt de pijn zich uit. Mijn bekkenfysiotherapeute heeft geprobeerd om de spierknopen inwendig te behandelen (tja, ik hoor je denken: ‘hoe dan?’ Inderdaad, dit gebeurt vaginaal.) Het heeft helaas niet geholpen. Om die reden word ik nu doorgestuurd naar haar collega.
Een week later zit ik bij Mirjam, manueel bekkenfysiotherapeute. Ze vertelt mij wat ze gaat doen. Vraagt of ik al eerdere ervaring heb met Dry Needling. Ik vertel luchtig dat ik ooit eerder Dry Needling heb gehad in mijn schouder en dat dit toen goed geholpen heeft. Ze vertelt hoe het voor mij kan voelen, wat leefregels voor erna en wat het teweeg kan brengen maar ik luister amper en denk alleen maar:
“Hoppatee, kom maar door. Broek omlaag en gaan.”
Ze gaat uiterst voorzichtig te werk. Voelt veel triggerpoints in de diepe bilspieren en beaamt dat ik hier veel last van kan hebben omdat ik centrale sensitisatie heb, een chronisch pijnbrein wat aanslaat bij ‘sensaties in mijn bekken’.
Ze gaat van start.
Vanaf het moment dat de eerste naald mijn bil in gaat breekt het zweet mij uit. Een heftige schok trekt door mijn gehele been en eindigt onder mijn voet. Een pijnlijk spasme trekt door mijn voet en het zweet komt zelfs uit mijn vingertoppen. Ik snak naar adem en piep: “auw auw auw”. Ze verwijdert de naald.
“Fuckkkk.” Roep ik uit. “Dit had ik niet verwacht. Tyfus wat doet dit zeer! Hoe kan dat nou met zulke kleine klote naaldjes!!”
“Wil je door Carlijn of is het genoeg?”
“Nee sorry. Pff. Ga door. Snel. Ga maar door.”
Dit herhaalt zich keer op keer en als ik tien minuten later van de behandeltafel afstap heb ik knikkende knieën van deze ervaring. Mirjam vraagt of het gaat, of ik geen pijn heb en of ze mij zo naar huis kan laten rijden. Ik beaam dat dat allemaal wel lukt. Ik voel mij wat raar maar denk op dat moment nog dat het komt door de felle pijnen die ik heb gevoeld.
Ik vertrek huiswaarts maar al in de auto gebeurt het.
Ik begin te huilen. Niet een beetje maar veel. En hard. Heel hard. Mascara over mijn kin en hartenpijn in mijn borstkast. Waarom weet ik niet want ik heb geen erge pijn maar de tranen blijven stromen. Ook thuis, tijdens de avondmaaltijd met boerenkool zit de brok in mijn keel en heb ik een naar, hol, leeg gevoel in mijn buik. Als mijn stiefkinderen op bed liggen en ik denk dat het wel weer gaat breek ik, net als die middag in de auto.
Alhoewel ik eerst nog niet begrijp waarom ik nou zoveel emotie voel wordt mij dat steeds duidelijker. Er komt oude pijn omhoog. Daar waar ik jarenlang medische ingrepen achter de rug heb die geen pretje waren maar waar ik niet veel aandacht aan besteedde is dat er nu opeens wel.
Ik nestel mij tegen mijn vriend aan. Hij troost en laat mij praten. Over die keer dat de scoop, een cameraslang, die ik door moest slikken tijdens het maagonderzoek mij zoveel stikangst gaf dat ik keer op keer in paniek raakte en de cameraslang er weer uittrok. De arts zei, goed bedoeld, dat de verpleegkundigen mijn armen vast moesten houden. Terwijl de verpleegkundigen mij vast hielden duwde de arts de slang door mijn strot naar mijn maag. Waarschijnlijk slechts enkele seconden maar ik ervaarde totale paniek. Ik dacht dat ik stikte. Tot op de dag van vandaag heb ik daardoor braakangst maar nog nooit heb ik met zoveel emotie aan deze herinnering terug gedacht als nu.
De hele nacht breng ik huilend door. Om onderzoeken die mis gingen. Angstige uren op de Intensive Care. Zenuwblokkades in mijn wervel. Perforaties van mijn baarmoeder en mijn verloren baan en kinderwens. Thierry zit er naast en sust, troost, houdt mij vast en heeft mij lief.
De volgende dag ben ik beduusd en overdonderd.
“What the fuck gebeurde er gister met mij? Het leek wel voodoo!” Zeg ik verbaasd.
Ik besluit Mirjam te bellen met de vraag of zij weet wat er in godsnaam aan de hand kan zijn.
“Ach lieve Carlijn. We hebben veel te veel gedaan gister. Ik had deze reactie niet verwacht maar sta er ook niet van te kijken want je reageerde al heftig op het aanprikken van je triggerpoints. Er zijn zoveel medische ingrepen in jouw bekken geweest en door je copingstrategie heb je altijd gewoon doorgeleefd maar die oude pijn zit toch ergens opgeslagen. Je brein herinnert zich die pijn en slaat dat op. Door het aanprikken van die diepe spieren in je bekken tijdens de Dry Needling is dat dekseltje van dat herinneringsdoosje even open gegaan. Probeer dat doosje open te houden. Het zal helend werken en mogelijk zelfs wat van je pijnklachten verminderen. En in de tussentijd gaan wij rustig door met de behandeling. Niet meer zo intensief als de eerste keer, we laten Dry Needling ook even weg maar laten we kijken wat het je zal brengen.”
En dat is precies mijn voornemen voor 2025…
Ik ga kijken wat het mij brengt. Ik laat het gebeuren en op mij afkomen. Na drie dagen janken stopte de tranen gelukkig want ik houd niet van labiel. Maar als dat nu even nodig is om misschien wat pijnvrijer van start te gaan in dit nieuwe jaar dan doe ik dat graag, zelfs met die kleine klote-naaldjes. 😉
Liefs Carlijn