“Komt iedereen hier voor een operatie aan zijn piemel?” Vraagt Koen nieuwsgierig terwijl hij om zich heen kijkt. Hij ligt in het grote ziekenhuisbed en vraagt het net iets te luid, alsof het een doodnormale vraag is.
“Nee hoor. De een komt voor een operatie aan een gebroken arm, de ander wegens een behandeling voor kanker en weer iemand anders komt bevallen in het ziekenhuis.”
“Oooh..” Zegt hij opgelucht. “Dan valt het met mij dus nog wel mee.”
Voor de laatste keer spreken we zijn ingreep door. Vandaag is eindelijk de dag aangebroken dat Koen wordt gesteriliseerd. Een spannende dag. Omdat Koen doodsbang is voor alles wat met ziektes, naalden en ziekenhuizen te maken heeft hebben we gelukkig kunnen regelen dat Koen de sterilisatie onder narcose krijgt. Wegens zijn verstandelijke beperking en angsten wilde het ziekenhuis een uitzondering maken mits hij het zelf zou betalen.
Idioot!
Kinderen kunnen tenslotte ook naar de angst-tandarts als de angst te groot is. Koen is met zijn verstandelijke niveau niet ouder dan een jongen van een jaar of 8 dus waarom wordt er dan geen uitzondering gemaakt door de zorgverzekeraar? Via mijn netwerk ben ik nog op zoek gegaan naar wat gaatjes en mogelijkheden binnen gemeentes en het zorgstelsel maar helaas is dat niet gelukt. Koen moet dus diep in zijn ondiepe buidel tasten maar staat gelukkig volledig achter deze ingreep.
“Ik moet gewoon even doorbijten en daarna ga ik nooit meer naar een ziekenhuis hoor!”
“Nou Koen. Je zal nog een keertje terug moeten. Ik denk over een maand of drie.”
“Waarom dan?”
“De dokter wil zeker weten dat de sterilisatie is gelukt. Als je over een poosje een potje met wat sperma inlevert kan de dokter zien of er geen levende zaadjes meer in het sperma zitten.”
“Hoe komt dat dan in dat potje?” Vraagt hij onnozel.
Ik doe alsof ik deze uitleg iedere dag geef en zeg luchtig: “Ja, dat moet jij er in mikken Koen. Door zelf te trekken aan je piemel. Dat kan je thuis doen of in het ziekenhuis.”
“In het ziekenhuis gaat dat niet lukken hoor. Dat doe ik dan wel thuis.” Constateert hij opgelucht.
“Ik zal je daarna wel naar het ziekenhuis brengen met de auto. Het potje sperma moet namelijk warm blijven en op de fiets koelt het teveel af.”
“Ach nee joh lieve mentor. Daarvoor hoef jij toch niet helemaal van t Westland naar Leiden te komen. Ik kan gewoon op de fiets. Het kan bij de dokter vast wel even in de magnetron.”
Mijn mond valt open. En waar ik normaliter altijd professioneel blijf kan ik het nu niet later. Ik gier het uit van de lach. Zie in gedachten het doorzichtige potje met pruttelende inhoud rondjes draaien in de magnetron van de dokter.
Terwijl ik Koen uitleg dat dat niet kan smelt mijn hart en kan ik het niet laten hem even beet te pakken voor een moederlijke omhelzing voordat hij door de klapdeuren richting de OK gaat voor zijn sterilisatie.
#Mentorschap Haag en Rijn