Je blik naar de muur. Afgewend van alles en iedereen. Als ik zachtjes tegen je begin te praten krimp je ineen. Alsof mijn fluisterende woorden hard en ondraaglijk zijn. Alsof ik je pijn doe zonder je aan te raken.
“Dag lieverd. Ik ben er weer. Je hoeft niets te zeggen maar ik wilde je gewoon even zien. Zomaar. Omdat ik van je hou.”
Ik stop met praten. Je wenkbrauwen gaan wat omhoog. Vanuit je ooghoeken zie ik je voorzichtig kijken maar je hoofd blijft naar de muur gekeerd.
Meisje toch. Wat is er aan de hand? Al vijf jaar ben ik je mentor en zie ik je bijna wekelijks maar nooit eerder heb ik je zo gezien. Zo verloren. Zo kwetsbaar. Zonder woorden zegt jouw lichaamstaal genoeg. Het gaat niet goed met jou.
Ik mail je begeleiders. Ook hun is het opgevallen dat je je anders gedraagt. Je blijkt na de dagbesteding urenlang je kamer op te ruimen. Alles wordt uitvoerig gesopt. Je vindt alles vies. Terwijl je voorheen dol was op je eigen troepjes en knutselwerkjes.
Je lijkt bang. Verdrietig. In tweestrijd. Overvraagd. Bijna in rouw. Maar niemand weet waarom.
Als ik er voorzichtig naar vraag zeg je dat er niets is. Je verstandelijke beperking is zichtbaarder dan ooit.
“Ga je mee naar de Mac Donalds?” Probeerde ik gisteren nog. Al jarenlang gaan we af en toe naar de Mac. Een geliefd uitje voor ons beiden. Met smaak werk je dan een grote bak kipnuggets en frietjes weg terwijl de overige klanten uitvoerig door je worden bekeken.
Je gezicht vertrok. Je keek zuur. Schudde nee en zei resoluut: “Nee Nee, het is daar vies.”
Mijn zorgen worden gedeeld. Begeleiders, artsen en gedragswetenschappers worden ingeschakeld. Alle seinen staan op rood. Is er iets met je gebeurd? Heeft iets of iemand je vertrouwen beschaamd? Je iets aangedaan zonder dat je daar over durft te praten? Of raak je psychotisch en verward je daarom personeel met overleden familieleden?
Protocollen worden opgestart. Ik, als jouw mentor en wettelijk vertegenwoordiger en jouw enige nauwe contact, word goed op de hoogte gehouden. Alle lof voor de professionele wijze hoe hier mee omgegaan wordt. Alles wordt uit de kast getrokken om jou zo snel mogelijk weer stabiel, gediagnosticeerd en gelukkig te zien.
Maar ondertussen zit jij daar en kan ik niets anders doen dan jou nabijheid bieden.
Inmiddels zit je het liefst in het donker met een zonnebril op. Afgewend van de wereld die op dit moment te eng en te duister voor je lijkt.
Zo kwetsbaar en moedeloos verloren…..
Liefs Carlijn,
mentor bij Mentorschap Haag en Rijn
www.mentorschaphaagenrijn.nl