Al drie weken wijk je niet van zijn zijde. Af en toe ga je even naar huis. Om te eten. Je man en kinderen te zien. Je stoma te verzorgen. Maar daarna weer richting het hospice waar je vader ligt.
Niemand had verwacht dat hij het zo lang zou volhouden. Zwak. Mager. Gegrepen en vernietigd door de Parkinson maar nog zo kranig en taai. Enkele dagen geleden werd de sedatie in gang gezet maar nog ligt hij daar. Weliswaar in diepe slaap maar met krachtige ademhaling. Wat hij de afgelopen jaren heeft gedaan, waardoor hij ziekteperiode na ziekteperiode overwon, houdt hij aan vast: Hij wil beter worden. Niet opgeven. Doorzetten.
“Laat maar los pap. Het is goed zo.” Heb je afgelopen weken dag na dag gezegd. Soms zakte hij wat uren of dagen weg waarna zijn ogen weer opengingen en hij zomaar kon vragen om een boterham met hagelslag.
“Weet je.” Zei hij op een dag tegen jou. “Ik vind het zo jammer dat ik doodga.”
Je pakte zijn hand en kon niet anders dan fluisteren:
“Ik vind dat ook pap. Ik vind het ook zo ontzettend jammer dat je doodgaat….”
De afgelopen jaren heb je dagelijks voor hem gezorgd. Dankzij jou kon hij thuis blijven wonen bij je moeder, zijn grote liefde.. Je verzorgde zijn lichaam dat zwaar te lijden had aan de gevolgen van Parkinson maar wat ik, als jouw vriendin, vooral zag is dat je niet alleen voor zijn fysieke gestel zorgde maar vooral voor zijn mentale.
Hij hing aan jou. Jij gaf hem iedere dag opnieuw vertrouwen en veiligheid waardoor hij wist dat hij in goede handen was dus nog wel even door kon leven. Je greep in wanneer het nodig was. Verwisselde katheters alsof het om een handwasje ging. Oefende met het gooien van ballen en later, toen die hem te zwaar werden, met ballonnen om zijn stramme zenuwen en spieren zo soepel mogelijk te houden. Je verzon waar mogelijk een oplossing als iets niet meer lukte. Zag altijd nieuwe mogelijkheden en hij daardoor ook. Mantelzorger noemen ze dat, maar jij was zoveel meer. Zijn lichtpuntje, zijn mogelijkheid tot kunnen blijven bestaan.
Nu zit je daar. Dag en nacht aan zijn zijde. En alhoewel je hem natuurlijk nog lang niet missen wil hoop je toch dat hij snel zal gaan.
‘Laat maar los pap. Zoals ik voor jou zorgde zorg ik ook voor mama als dat nodig is. Het is goed zo.”
Terwijl je daar zit voel ik, als jouw vriendin, alleen maar liefde. Liefde tussen jullie die ook na zijn dood voor altijd zal blijven bestaan.
Je vader heeft gelijk. Wat is het jammer, zo ontzettend jammer dat hij een dezer dagen dood zal gaan….
Liefs voor Inge, van je vriendin Carlijn x