Wereldreismens

“Wanneer kom je? Ik moet met je praten.” Zijn stem klinkt ernstig. 

“Morgen zie je mij!” Beloof ik mijn dertigjarige client Koen.

De volgende dag wacht hij mij al op met oploskoffie. Gezet met lauw water uit de kraan. Niet te drinken maar het geeft niet want het gebaar is verschrikkelijk lief. Ondanks zijn IQ van nog geen 45 is hij zorgzaam en attent. 

“Ik wil op reis!” Steekt hij direct van wal. “Op de fiets. Naar België, Frankrijk en misschien wel Spanje.” 

Ik laat hem uitpraten over al zijn plannen en knik af en toe even met mijn hoofd.

“Oké Koen. Je hebt het goed uitgelegd maar op je hallelujafiets zonder versnellingen kom je denk ik niet in twee weken in Spanje. En waar zou je dan willen slapen?

“Niet in hotels want dat is duur. Maar er zijn ook hostels. In Vlissingen, in Brugge. Ik heb het allemaal opgezocht op de computer en dat is goedkoper zegt mijn beste maat.”

Ik zeg hem dat ik erover na zal denken. 

Thuis begint het wikken en wegen. Ik ben nu ruim vier jaar zijn mentor. Ik doorzie hem en kan goed inschatten wat hij wel en niet kan. Ik ben verantwoordelijk voor zijn welzijn en moet keuzes maken in zijn belang. Ieder ander zou misschien zeggen dat het in zijn belang is dat hij veilig thuisblijft. Hij kan namelijk niet zo goed voor zichzelf zorgen, begrijpt de wereld niet altijd even goed en wordt door iedereen (ook door zichzelf) overschat.

Maar….dat is naar ‘onze’ maatstaven. Naar zijn eigen maatstaven redt hij zich prima. Ook als dat betekent dat hij ontbijt met patat of zeven dagen dezelfde kleren draagt. 

We stippelen samen de route uit. Hij begrijpt Google Maps. Hij koopt goede fietstassen. Een powerbank voor zijn telefoon zodat hij mij altijd kan bellen. We regelen met zijn bewindvoerder dat hij iedere dag een bedrag op zijn rekening krijgt voor de overnachting en eten. We zoeken naar hostels aan de hand van afstanden die volgens hem haalbaar zijn. Hij gaat een dag proeffietsen en trapt met zijn kleine lijf op die grote zware fiets met gemak 100km weg.  We bespreken wat er onderweg kan gebeuren en wat hij dan moet doen: Van een lekke band tot een overval tot ‘per ongeluk teveel bier gedronken’.

Ik ga akkoord. Hij mag van mij gaan. 

Inmiddels is het een paar weken later. Op dag 1 trapte hij maar liefst 145 kilometer weg op zijn Hallelujafiets. Koen bevindt zich inmiddels in Brugge. Mijn telefoon explodeert van de appjes. Gister 31 spraakberichtjes en 26 foto’s. Iedere 10km vertelt hij mij waar hij is, hoe mooi het er is en hoe vrij hij zich voelt. 

Ik houd mij telefoon dag en nacht aan voor als er iets met hem gebeurt. Hij is zó kwetsbaar en signaleert het niet als mensen verkeerde bedoelingen hebben. Gisteravond iets voor twaalven kreeg ik een appje binnen. Mijn hart zat in mijn keel. Er zou toch niets gebeurd zijn? 

‘Slaap lekker Carlijn. Ik lig in mijn stapelbed. Ik slaap met 15 mensen op een kamer. Het kost niet duur. 28 euro. Er is hier wel een beetje herrie van Taiwaneese mensen en heb voetbal gekeken met echte Belgen en ook een Franse meneer ontmoet die mij een bier gaf. Ik voel mij een echt wereldreismens. Allemaal door jou lieve mentor. Ik heb zo dankbaar en heb zo trots op mij. Nu ga ik slapen en morgen weer fiets Gent. Dankjewel voor deze reis. Ik heb zo leuk.” 

Hij raakt mij keer op keer recht in mijn hart. Met natte oogjes en een grote glimlach val ik in slaap. Mijn lieve Koen. Geen idee of hij gezond eet, of hij doucht en of hij überhaupt zijn tanden poetst. Maar het geeft niet, hij geniet en hij flikt het! 

Wat ben ik trots op mijn ‘Wereldreismens’! 

X Carlijn

#MentorschapHaagEnRijn