Opgelucht & Opgelost

“Jij moet mij helpen.” Mia rent op mij af. Vijfendertig jaar oud, verstandelijk beperkt maar nu trekt ze als een klein kleutertje aan mijn mouw terwijl ik van mijn fiets afstap. 

“Jij moet het oplossen!” Dramt ze nog een keer. 

“Rustig Mia. Laten we eerst even naar binnen gaan en dan vertel je mij wat er aan de hand is.” 

In draf hobbelt ze naar binnen. Hangt, zoals ze altijd doet, mijn jas aan de kapstok.

“Papa is dood. Maar nu mag ik ook niet meer naar mama.”

Mia haar vader is onlangs overleden. Wekelijks logeerde ze in het weekend bij haar vader en samen bezochten ze haar moeder in het verpleeghuis.

“Die stomme kut leiding!” 

“Ho Mia. Niet zo grof. Ik wil naar je luisteren en ik wil je proberen te helpen maar niet als je zo vloekt.” 

“Maar het is haar schuld!” Ze wijst met priemende vinger naar Floor, de groepleidster van vandaag. 

“Waarom is het haar schuld?” Probeer ik voorzichting. 

“Zij!” Het vuur schiet uit haar ogen. “Zij heeft het gezegd! Kutwijf is het!” 

Terwijl Mia het niet ziet geeft Floor mij een knipoog. Voordat ik hier arriveerde belde ze mij al. Bracht mij op de hoogte van de situatie en we spraken af dat ik zou doen alsof ik van niets wist. 

“Mia, mama is ziek. Ze heeft Alzheimer en kan niet meer voor jou zorgen. Daarom woont mama in een verpleeghuis. Toen papa nog leefde kon je met papa mee naar mama maar nu gaat dat niet meer.” 

Mia tuurt naar de lucht. Ik heb haar afgeleid. En dan stel ik de vraag die Floor en ik samen vooraf hebben besproken.

“Zullen we volgende week samen naar mama gaan?” 

“Floor! Floor!“ Roept ze plotseling. Ze schuift haar stoel achteruit. Rent naar Floor, die net nog een kutwijf was en vliegt haar om de nek. 

“Ik mag naar mama. Met haar. Die mentor!” Weer wijst ze met haar vinger maar nu in mijn richting, terwijl ze van blijheid in de lucht springt.

“Zij gaat mij brengen. Papa kan dat niet meer dus nu doet zij het. Zij.“ 

Haar vingertje nog steeds wijzend naar mij. 

“Ik zei het toch Mia. Carlijn is jouw mentor geworden om te helpen met het bedenken van oplossingen.” 

Ze begint breeduit te lachen. Zichtbaar opgelucht. Ze loopt naar de kapstok. Pakt mijn jas, duwt die in mijn handen en zegt: “Doei, je moet weer weg. Tot volgende week.” 

Verbijsterd kijken Floor en ik elkaar aan. Ik ben nog niet eens met Mia bij haar mama op bezoek geweest maar blijkbaar is het probleem voor Mia nu al opgelost. 

X Carlijn

Mentor van Suus, Koen en Mia

#MentorschapHaagenRijn