Kippenvel op mijn armen bij het zien van het nieuws.
Ik kijk naar mijn gezin aan tafel. Kletsend en heerlijk smullend van de rode kool schotel en hun worstje. En dan weer naar de tv: Het meisje met de broodkorst in haar hand.
De kinderen lachen aan tafel. Hun vader ook. Ik doe geforceerd mee maar weet niet waar het over gaat. Het Afghaanse kindje op tv heeft mijn aandacht. Terwijl het nieuws over gaat op een volgend item dwalen mijn gedachten af…..
Zo’n jaar of vier geleden werd ik benaderd door ene Hermen:
Of ik stoma materiaal over had voor een man in Syrië: Khalid. Zijn huis was gebombardeerd. Vrouw en kinderen omgekomen. Samen met zijn overige kinderen gevlucht. Het bombardement had voor diepe wonden in zijn buik gezorgd. Op een veldbed werd hij geopereerd. Ergens in een tent door artsen van een leger. Een provisorisch stoma werd aangelegd. Toen ik zijn buik op een foto zag gruwelde ik. Een huivering trok over mijn rug. Dit had níets met stomazorg te maken! Een halve meter darm bulkte zwerend uit zijn buik.
Het greep mij zo aan dat ik alles uit mijn handen liet vallen. Ik reed het hele land door om overgebleven, afgedankt stoma materiaal te verzamelen. Leverde het, met video instructies af op Schiphol bij Hermen. Hij ging Khalid en vele anderen gewonden bezoeken in het vluchtelingenkamp in Syrië.
Vier weken later ontving ik een video boodschap:
Daar zat hij. Khalid. In een vluchtelingenkamp, met zijn zoontje op schoot. Hij bedankte mij voor de gedane moeite om het stoma materiaal bij hem te krijgen en voor de uitleg en instructies want hij was er zo mee geholpen. Hij wenste mij en mijn familie het allerbeste. Hij dankte zijn God en mijn God.
Zijn oprechte dankbaarheid raakten mij tot op het bot. Wekenlang was ik in de greep van zijn woorden. ‘Zijn God en Mijn God’. Als je er voor elkaar kan zijn maakt het niet uit om welke God of geloof het gaat…..
Twee jaar geleden hoorde ik hoe het Khalid is vergaan. Hij heeft uiteindelijk onderdak gekregen in Australië. Zijn gruwelijke stoma is gereconstrueerd en het gaat goed met hem. Wat gaf het een fijn gevoel dat ik ietsepietsie mee had kunnen helpen aan zijn vertrouwen in de mensheid en een stukje herwonnen vrijheid nadat hij alles was verloren wat hem lief was.
Nog vaak denk ik aan Khalid uit Syrië. Nu zijn het de mensen uit Afghanistan waar mijn hart naar uit gaat en die ik helaas niet kan helpen met een voorraad stomazakjes. Er is meer voor nodig, ik weet ook niet hoe of wat. Maar zoals Khalid zei: “Of het nu om jouw God, míjn God of geen enkele God gaat: Iedereen heeft recht op vrijheid.”
Liefs, Carlijn