Beetje eng….

“Naar mijn baby toe.” Ze loopt onrustig te ijsberen door de groepswoning waar ze sinds enkele jaren woont.

“Ik heb het gehoord Suus. Hoe vind je dat?” Zegt haar begeleidster rustig.

“Naar mijn baby toe. Beetje eng. Met Carlijn in de auto.”

Twee uur later parkeren we de auto aan de andere kant van Nederland. Voorzichtig legt ze haar hand op de mijne.

“Beetje eng.” Fluistert ze zachtjes.

“Dat snap ik Suus maar ik help je er doorheen.”

Vijf jaar heeft ze haar dochter niet gezien. Vijf lange jaren waarin ze dagelijks naar de baby foto’s aan de muur keek. Naar háár baby die inmiddels al lang geen baby meer is.

Vlak na de geboorte werden haar kinderen uit huis geplaatst en bij een warm, liefdevol pleeggezin onder gebracht. Suus kon wegens haar verstandelijke beperking niet voor zichzelf zorgen, laat staan voor haar kinderen. Ook haar inmiddels zieke man kon de zorg voor Suus niet langer aan waardoor ze uiteindelijk in een zorginstelling terecht kwam waar ik haar mentor werd.

De muren hingen vol met foto’s van kindjes. In eerste instantie dacht ik dat het om nichtjes, neefjes en buurkindjes ging, totdat ik begreep dat het haar eigen kinderen betrof. Een lange zoektocht begon. Waar waren de kinderen onder gebracht? Waar woonde ze, bij wie en was ik als mentor van Stichting Mentorschap bevoegd om hen op te sporen? Hoe stonden de pleegouders hier in?

Vandaag is de dag: Suus gaat haar jongste dochter weer zien.

Zodra we binnenstappen rent een meisje van een jaar of acht haar tegemoet.

“Mamma!!!!!” Sofie valt Suus om haar nek. Suus kan niet zo veel, maar dit kan ze wel. Haar moederliefde vult de hele kamer. Teder wrijft ze haar meisje over haar rug. Een glimlach van oor tot oor.

“Mijn baby. Mijn baby.” Prevelt ze.

Kippenvel over mijn lijf die niet meer weg gaat.

Er valt van alles over te zeggen. Veel ging niet goed in haar geschiedenis. Alles had anders moeten gaan maar niemand kan zeggen dat deze mama niet van haar kindje houdt. Ik zie een gelukkig, stabiel en tevreden meisje die goed op haar plek zit in dit liefdevolle gezin.

De rest van de middag eten ze samen koekjes, drinken ze thee, kleien een olifant en kleuren een tekening. Sofie past zich aan aan het niveau van haar moeder.

De tijd vliegt om.

Bij het afscheid volgt een innige omhelzing tussen moeder en dochter. Suus staat onhandig over haar dochter heen gebogen maar vervolgens laten ze elkaar stralend los. Ze pakt Sofie bij haar schouders en kijkt trots naar haar gezicht. Ik heb blijkbaar iets gemist maar weet niet wat.

Dan zie ik het. De kleine, gouden oorknopjes van Suus schitteren nu in Sofie haar oren.

“Voor jou. Oorbellen van mama. Is mooi.”

We stappen in de auto. Als we de straat uitrijden zwaait Suus onhandig naar haar meisje. Ik zucht van opluchting. We vonden het allebei ‘best een beetje eng’ maar het is goed gegaan. De eerste stap is weer gezet. In de agenda staat met ieders toestemming een vervolgbezoek gepland.

Een dag met een gouden randje voor Suus en Sofie maar ook zeker voor mij als mentor.

X Carlijn