“Ik verkies de dood boven het leven.”
Ik val stil. Weet niet hoe te reageren.
“En dat wordt mij niet in dank afgenomen door mijn naasten.”
Haar stem is krachtig. Zelfverzekerd.
“Hoe reageerde je familie hier op Simone?”
“Mijn man begreep het eerst niet. Tot wij goede gesprekken hebben gevoerd. Nu respecteert hij mijn keus.“
Ze valt stil. Zucht een paar keer diep. Vervolgt haar gesprek.
“Omdat ik mij zo alleen voel in deze beslissing heb ik contact opgenomen met jullie patiëntenvereniging Hoofd-Hals kanker. Niet voor advies ofzo maar eigenlijk met de vraag of jullie meer jonge vrouwen kennen die ervoor kiezen om zich niet te laten behandelen.“
Simone. Achtendertig jaar. Vorig jaar de liefde van haar leven ontmoet. Op de valreep van haar vruchtbaarheid klaar voor een gezin. Tóch maar even naar de dokter want sinds een jaar wat hees, soms keelpijn, een zere tong en nog meer vage kwaaltjes. De diagnose volgde snel. Kanker. Niet meer te genezen. Wel operabel. Zeer zware operaties. Bestralingen. Beperkingen. Nooit meer eten, drinken of kunnen praten.
Simone was resoluut.
“Dat nooit!” Zei ze fel tegen de dokter.
“Leest u zich eerst maar rustig in mevrouw. Ik begrijp dat u schrikt.”
Maar Simone hoefde niet lang na te denken. Ze had door haar werk als verpleegkundige te veel mensen weg zien kwijnen. Over de grens van hun eigen kunnen.
“Ik wil mijn kwaliteit van leven zelf in handen houden, dokter. Ik weet dat ik hier dood aan zal gaan. Dat gebeurt helaas sneller dan gedacht maar ik wil liever nog een poosje volop leven dan van behandeling naar behandeling, wegkwijnend, nooit meer genieten van een hapje of drankje.”
De dokter wachtte tot zij zich zou bedenken. Het behandelplan lag al klaar.
Maar dat deed zij niet.
Inmiddels is het drie maanden later. Simone is uiterst kalm. Heeft zich er bij neergelegd.
Als ik naar haar kijk zie ik niets van de stervende vrouw die zij is. Ik zie een krachtig voorbeeld van hoe het ook kan. Zonder schaamte. Zonder schuldgevoel. Zonder lange lijdensweg. Eigen regie, zoals zij dat wil.
X Carlijn
6 reacties
Marielle
Wat een heftige beslissing, maar begrijp het wel. Mijn moeder heeft zich in de tijd laten behandelen aan mondkanker. Een heftige periode. Daarna altijd klachten gehouden en alleen vloeibaar kunnen eten. Daarna is de de ziekte tot 2x terug gekomen. Zij was verminkt, gehavend, nooit meer normaal kunnen eten. Trachea, sonde en altijd pijn. Ze heeft het al met al bijna 16 jaar volgehouden. Nu 2.5 jaar geleden is ze overleden. Ondanks alles wat ze niet kon, genoot ze van de kleine dingen die er wel waren.
Veel sterkte Simone.
Addy Camper
Eigen regie, een thema wat zo makkelijk genoemd wordt en respectvol is, in feite. Stilstaan bij de eindigheid is niet eenvoudig, maar realistisch en ook heel dapper! Ook dit confronterende bericht te plaatsen. Niet iedereen die dit leest, in je omgeving of in de zorgsector kan goed bevatten dat je niet gaat ‘vechten’, maar je grenzen zo weet aan te geven. Die afwegingen zijn heel persoonlijk, altijd! Daarbij speelt het beroepsverleden ook een rol, als ik het goed lees. Probeer in de tijd, die rest, steun en begrip te krijgen om het leven te kunnen loslaten. Je partner zal dat ook, op eigen manier, nodig kunnen hebben. Deze afronding kun je maar 1x doen. De schrijfster Barbara van Beukering heeft interviews met nabestaanden gehouden, te lezen in boekvorm en wekelijks in de bijlage van de Volkskrant. Het ontroert me altijd. Desgewenst kan ik je behulpzaam zijn bij het vinden van steun in deze omstandigheid. Van harte veel goeds voor jou en je dierbaren. Addy Camper, voorlichter bij de PVHH.
Monica
Lieve Simone,
Wat ben jij een topper. En wat een dapper besluit om te kiezen voor leven i.p.v overleven. Ik herken de keuze, al betreft het een ander soort kanker bij mij. Ik vond (en vind dat na 3 jaar nog steeds) de enige juiste keuze voor mij, net als jij nu. En ik heb er tot op heden nog geen moment spijt van gehad. Ik hoop dat jij nog heel lang mag genieten van een kwalitatief goed leven en van je dierbaren. En creëer zoveel mogelijk herinneringen. Want dood gaan we uiteindelijk allemaal, maar het is het leven dat je leeft dat telt.
Liefs Monica
Oftewel Gewoon Moon
Hans
Simone,
Wat een heftige column.
Maar ik kan mij voorstellen dat als je “het traject” ingaat en je weet wat de gevolgen zullen zijn, dat je dan zo’n beslissing neemt. Heel moedig. Ik wens je heel veel sterkte en probeer te genieten van de tijd die je nog hebt.
Huib
Ik begrijp de reactie, ben er zelf goed van af gekomen. Alleen maar gelarygectomeerd, kan weer alles eten drinken etc. Als dat niet gekund had was waarschijnlijk dezelfde beslissing gekomen. Heb ook eerst gesproken met vrouw en kinderen of hoe en wat. Diep respect
Kitty Smits-vink
Simone,
Ik snap jouw keuze heel goed.
Van dichtbij het traject van mijn zwager gezien, hij had een hersentumor. Dit heeft mij aan het denken gezet over hoe ik het traject zou zijn ingegaan.
Kwaliteit boven tijd, ik hoop dat ik dat ook zou aandurven wanneer ik voor deze zware keuze zou komen te staan.
Chapeau dat jij dit durft en doet!