Haar hoofd om de hoek van de deur.
“Jaaaaaaaa. Je bent er weer!”
Ze grijpt naar haar rollator. Stormt haar slaapkamer uit. Achter de rollator rent ze de gezamenlijke woonkamer van het Westerhonk in. Remt vlak voor mijn voeten.
“Je bent er weer!!!!!!” Roept ze nogmaals. Keihard. Terwijl ze mij met een glimlach van oor tot oor aankijkt. Ze knippert driftig met haar ogen. Ondanks haar verstandelijke beperking heeft ze een schattig gezicht.
“Hoi Wendy. Wat begroet je mij enthousiast. Hoe gaat het met je?”
“Niet goed!!!!” Gilt ze door de kamer. “Echt niet zo goed!”
Haar gezichtsuitdrukking vertrekt van blij naar verwrongen en verdrietig.
Ze spreidt haar armen. Buigt voorover over haar rollator heen. Staat onhandig te wiebelen op haar dunne onstabiele beentjes.
“Ik wil jou zo graag knuffelen Carlijn!”
Daar staat ze. Te wachten. Met open armen.
“Sorry Wendy. Ik wil dat ook heel graag maar het mag niet door de Corona.”
“Maar ik mis jou zo!!!!” Ze blijft gillen. “Zo erg! En je komt ook nooit voor mij!”
Ze heeft gelijk. Ik kom niet voor haar. Ik ben de mentor van Suus maar de medebewoners van Suus willen inmiddels dat ik ook een beetje voor hun kom. Ze willen ook eens mee in mijn auto. M&M’s of een onverwachts kaartje in de brievenus. Wendy liet nooit zo blijken dat ze iets van mij wilde. Ze begroette mij amper. Negeerde mijn binnenkomst totaal. Tot vandaag.
Zie haar staan. Nog steeds met wijd gespreide armen. Wachtend op mijn knuffel.
“Ik vind jou zo lief Carlijn. Knuffel mijn nou Carlijn! Alsjeblieft.”
En dan doe ik wat niet mag. Snel reken ik terug. De afgelopen negen dagen heb ik niemand anders gezien dan mijn partner. Ik heb geen klachten. Ik check nogmaals mijn mondkapje. Wrijf mijn handen in met desinfectie. Neem een grote hap zuurstof, houd mijn adem in en zet een stap in haar anderhalve meter zone. Als een klein kind klauwt ze zich in mij vast. Slaat haar armen om mij heen. Lijkt nooit meer los te willen laten.
“Wendy. Laat maar los meisje.” Zeg ik zachtjes.
Plotseling praat ze fluisterend in mijn nek. Heel zachtjes.
“Nee.” Zegt ze. “Nee Carlijn. Nog heel even alsjeblieft. Het is zo fijn. Zo fijn.”
Ik sta als versteend. Wat is het onwennig maar heerlijk om na al die maanden weer een knuffel te geven. Ik voel mijn tranen branden. Geniet intens. Ze heeft gelijk. Wat is het fijn. Zó ontzettend fijn.
Carlijn #Mentorschap Haag en Rijn
2 reacties
Joke
Wederom dik kippenvel….wat kun jij dit verschrikkelijk mooi verwoorden. Zo puur…zo echt.
En niet omdat het moet, maar omdat jij het kan.
Ellen Vos
Hoe diep zijn gevoelens, ook van een vrouw waarbij je dat in eerste instantie niet zou hebben vermoed. We moeten verder kijken dan onze neus lang is. Carlijn heeft dat gedaan en de keus gemaakt om op een verantwoordelijke menselijke wijze te reageren, helemaal niet volgens de corona regels, maar deze vrouw is jou intens dankbaar en voor jullie beide een prachtig moment.