“Wat is dát dan?”
Zijn vinger wijst naar de grote schoorsteen op de foto.
“Dat was de gaskamer.”
“Voor de Joden toch?”
“Ja voor de Joden en ook andere mensen.”
Hij kijkt geconcentreerd naar oude foto’s van mijn reis en bezoek aan Auschwitz. Ik nog steeds met buikpijn en een beladen gevoel. Hij niet. Hij is zes en voelt de zwaarte er gelukkig nog niet bij. Het is voor hem een feit uit de geschiedenis.
“Heel vroeger was het daar oorlog en werden mensen daar door Hitler doodgemaakt toch? Dat zal écht nooit meer gebeuren toch Carlijn?’
Ik hoop het en laat hem in die waan.
“Waar sliepen die mensen dan?”
“Daar.” Ik wijs naar de barakken. “In die schuren.”
“Zijn dat stacaravans zoals wij op vakantie hadden?”
“Meer een soort schuur. Met wel 300 stapelbedden. Zonder matrassen. Geen kachel en geen wc.”
“Waar moesten ze dan poepen?”
“In een ander gebouw. Met hun kont over een houten plank. Allemaal naast elkaar.”
“Echt?” Zijn guitige blauwe ogen kijken mij aan. Hij denkt dat ik een grap maak. Ik laat het maar zo.
“En waar stond de school?”
“Er was geen school.”
“Oh, kregen ze ook thuis les? Net als met de lock down?”
“Ja, zoiets.”
Hij bladert door het fotoboek. Ik zie de afgrijselijke muur waar mensen geliquideerd werden. Hij ziet het niet. Hij ziet vooral het veld er voor waar je volgens hem, supergoed kon voetballen. Ik zie de foto van de grote kamer vol haren. Afgeknipt voordat ze vergast werden. Ook dat ziet hij niet.
“Werden daar de schaapjes geschoren?” Vragen zijn blije oogjes weer.
Ik slik. Kippenvel op mijn armen.
“Ja dat denk ik.” Ik slik iets weg. En nog eens.
“Hoe heette dat park ook alweer?”
“Een Concentratie kamp.” Zeg ik beladen.
“Oh nu weet ik het weer.” Zegt hij plotseling verheugd.
“Ik ben daar ook een keer geweest. Het Concentratiebureau. Daar was een kinderdokter. Toen moest ik heel lang op één been gaan staan en allemaal spelletjes doen.”
Het duurt even voordat ik begrijp wat hij bedoelt. Zijn vrolijke onschuld raakt mij recht in mijn hart. Ik geef een kus op zijn kruin.
Hij moest eens weten. Het consultatiebureau is toch écht iets anders. Ook dat laat ik de komende jaren nog maar zo….
X Carlijn