“Hé Tom. Wat zie je er mooi uit.”
Langzaam komt hij de kamer in met zijn schoenen in zijn armen.
“Heb je nieuwe schoenen?”
Hij schuifelt mijn kant op. Tom is een reus van een kerel. Verstandelijk beperkt. Altijd goedlachs. Hij woont in de woongroep van mijn cliënte en zo leren we elkaar iedere week een beetje beter kennen.
Ik bespeur een nerveuze trek op zijn gezicht.
“Ik kom Suus ophalen Tom. Suus krijgt vandaag ook nieuwe schoenen. We gaan met mijn auto naar de schoenenwinkel.”
“Oooh.” Hij buigt zijn hoofd. Zakt neer op de stoel. Ziet er opeens een beetje verloren uit.
“Is er iets, Tom?”
“Mag ik. Mag ik ook een keertje met jou mee?”
“Wat leuk dat je dat zou willen Tom maar ik ben de mentor van Suus. Ik kom eigenlijk speciaal voor haar. Zij heeft niemand die op bezoek komt.”
Hij kijkt verlegen naar de grond. Plots richten zijn ogen zich omhoog, kijken mij smekend aan.
“Ik heb een vraag voor jou Caalijn.”
Er valt een stilte. Ik word lichtelijk nerveus. Waar gaat dit heen? Hij friemelt met zijn handen aan de touwtjes van zijn trui. Zijn mond vertrekt. Hij kijkt langs mij heen en zegt met alle moed die hij heeft:
“Wil jij mijn verkering zijn Caalijn?”
“Ach Tom. Ik voel mij vereerd dat je dat vraagt.” Hoopvol kijkt hij mij aan. “Maar ik heb al verkering met iemand anders.”
“Maar…Wil je er over nadenken of je dat dan nu met mij wilt?”
Tom trekt zijn schoenen aan terwijl de spanning over zijn gezicht trekt.
“Ik ben heel gelukkig met mijn vriend, Tom. Verkering kan ik dus niet met je krijgen maar we kunnen wel dikke vrienden worden?”
Zijn hoofd omhoog. Zijn ogen die zich in de mijne boren.
“Mag ik als we vrienden zijn dan ook een keertje met je mee?”
Mijn hart breekt en stroomt tegelijk over van liefde voor deze grote reus.
“Oké Tom, wij gaan samen een keertje op stap.”
Voordat hij de kamer uit schuifelt hoor ik hem trots tegen zichzelf zeggen: “Goed gedaan Tom, geen verkering maar je mag wel een keertje met haar mee.”
Ik smelt. Mijn grote optimistische reus met zijn kleine hartje.
X Carlijn
#Mentorschap