Moederhuisje

“Jij weet hoe het is. Vandaar dat ik je bel. Komt het uit?”

Terwijl ik net thuis kom, mijn boodschappentas leeg ruim en de wasmachine hoor piepen, zeg ik zo kalm mogelijk: “Tuurlijk komt het uit Isabel. Wat kan ik voor je doen?”

“We hebben elkaar al vijf jaar niet gesproken. Maar ik denk dat jij snapt hoe het voelt omdat jij ook een stoma hebt. Acht jaar geleden ging jij door het verdriet van kinderloosheid heen. Iedereen om je heen raakte zwanger, vriendinnen werden mama maar jij niet. Ik zit nu ook in die fase.”

In een flash back denk ik terug aan die tijd. De schreeuwende druk op mijn hart. De lege donkere holte in mijn buik.

Rillingen op mijn rug. Ik ben er weer even. Daar, in die leegte.

“Wat naar dat jij dit nu ook meemaakt. Giert de pijn van het gemis door je lijf? De twijfel; zal ik toch? Zaait de leegte angst voor het toekomstplaatje dat je in gedachten had?”

“Precies dat! Je benoemt wat ik voel. Ik wist dat jij het zou snappen.”

Ze leeft wat op. De herkenbaarheid biedt haar troost. Iemand die haar zinnen af kan maken omdat die begrijpt hoe het voelt. Die het lege moederhart ook heeft doorstaan. Ik vertel haar over de term die ik er aan gaf.

“Ongewenst & bewust kinderloos want ik kón misschien best zwanger raken maar de medische omstandigheden waren te belabberd. Operaties, een buik die constant haperde, een stoma en fikse complicaties in het bekken. Er waren teveel risico’s. Ik bleef kinderloos. Een ongewenste, moeilijke maar bewuste keus.“

Ze beaamt. Ze huilt. Maar zucht ook opgelucht wanneer ik haar vertel dat het kan slijten.

Inmiddels is mijn pijn naar de achtergrond. Alle liefde die ik van mijn vijf nichtjes en neven heb ontvangen dankzij mijn zussen die hun moedergeluk onbaatzuchtig deelden versnelden mijn rouwproces. Navelstrengeltjes doorgeknipt, mee gepuft, mee gekraamd en vijftien jaar mee gezorgd.

Het was de juiste pleister op die gapende rauwe wond. Nu zorg ik alweer jaren mee voor de kindjes van mijn vriend. Dat was soms confronterend maar ook dat zorgde juist voor aanvaarding en het gevoel; het is goed zo.

Maar door Isabel was ik daar vandaag weer even. Bij mijn eerdere en haar huidige leegte. Mijn hart gaat uit naar haar pijn. Naar het lege schreeuwende moederhuisje in haar buik. Want zoals Isabel zijn er in stilte zovelen….

X Carlijn

Deel je mee voor alle vrouwen die zichzelf hier mogelijk in herkennen?