Zo’n nacht

Door mijn wimpers tuur ik naar de wekker. Ik zucht geïrriteerd. Wil mij omdraaien maar het lukt niet. Stomme rug.

Dan maar op mijn zij.

Ik reken terug. Al drie lange uren lig ik in bed te woelen. De pijnmedicatie die tevens slaperigheid veroorzaakt zou nu toch moeten werken?

Ik denk terug aan de yoga les van vanmorgen. In gedachte lig ik weer in de zaal bij de meditatie.

Maar hoezeer ik ook visualiseer dat ik op een zacht wit strand lig met de blauwe lauwe zee aan mijn voeten en de ruisende palmbomen boven mijn hoofd, het lukt niet. Het witte zand is niet zacht maar verdomd hard waardoor mijn rug bij iedere ademhaling steekt. De blauwe zee aan mijn voeten is niet lauw maar koud want mijn kruik is inmiddels afgekoeld. En de ruisende palmbomen zijn niet hoorbaar door het regelmatige gesnurk naast mij van mijn vriend.

Schaapjes dan maar. Denkbeeldig gaan ze over een hek. Een voor een. Maar al bij het derde schaap ben ik plots afgeleid.

Er uit. Ik moet tenslotte toch plassen. Langzaam rol ik mijzelf uit bed. Niet alleen mijn rug protesteert maar ook mijn chronische gedoe buik voelt van binnen als een gekneusde zeurende massa. Zachtjes sluip ik de kamer uit. Op mijn ijskoude voetjes de trap af. Eerst water opzetten voor een warme kruik. Ook maar gelijk voor een kopje thee.

Drie minuten later zit ik aan een kopje thee in de woonkamer met mijn kruik op schoot. De laatste negerzoen uit de doos smelt in mijn mond. Ik trek mijn benen onder mij op. Pak een dekentje en mijn spannende boek er bij wat eindelijk voor afleiding, dus verlichting, van mijn zere bekken zorgt.

De uren verstrijken. Ik denk aan alle niet slapende die net als ik door pijn of ander leed de nachtelijke uren voorbij zien kruipen. We zouden een clubje moeten oprichten. Bij elkaar op de thee ‘s nachts.

Pas in de vroege ochtend kruip ik weer verstijfd in bed en val in een diepe droomloze slaap.

Twee uur later gaat de wekker. Mijn vriend drukt een kus op mijn voorhoofd. Zijn hand glijdt langs mijn heup.

“Goedemorgen slaapkoppie. Jij ligt nog diep te tukken.”

Ik kreun. Wrijf in mijn ogen.

Het was weer zo’n nacht, waardoor ik vandaag niets waard ben.

Zo’n nacht die aan iedereen slapend en onwetend voorbij gaat, maar niet aan mij….

X Carlijn