Discipline

“Link, links en spring!”

Ik spring. Hijgend.

“Rechts, rechts. Spring.”

Ik volg. Buiten adem. Het herhaalt zich nog vijftien keer. Dan kan ik niet meer. Ik stop. Met rood aangelopen hoofd en trillende benen stort ik neer.

“Kom op Carlijn! Doorgaan. Je doet dit voor jezelf he?”

Ik hijs mijzelf omhoog. Dribbel naar rechts, spring zo hoog mogelijk en dribbel weer naar links. Ik vervloek mijn instructeur.

“Stop. Dertig seconde pauze. Drink wat. Door naar de volgende oefening.”

De dertig secondes lijken er slechts tien.

“Lager met je billen Carlijn. Dieper zakken in die squat!”

“Houd je even met andere bezig! Niet alleen met mij!” Blaf ik geïrriteerd.

De trainer moet lachen. Kent mij inmiddels een beetje. Als het zwaar wordt vervloek ik niet alleen mijzelf maar vooral hem.

Maar hij heeft gelijk. Ik doe dit puur voor mijzelf. Ik moet sterker worden in billen, benen en bekken. Anders kan ik volgende maand niet mee. En ik wil zo graag. Ik zal laten zien dat ik het kan.

Vijf maanden geleden stond mijn zwager op de stoep met een waanzinnig lief cadeau: Een week mee op wintersport met zijn gezin. Omdat hij weet dat ik zelf nooit een ski vakantie zal boeken kregen mijn vriend en ik deze reis cadeau. Hij gunt mij de ervaring.

Daar zeiden we overrompeld maar stralend ja op.

Tot ik begon te malen en te piekeren. Tientallen beren op de weg. Of liever gezegd; in de sneeuw.

Ik heb namelijk nog nooit geskied. Mijn bekken is zwak door mijn operaties en ik zak soms door mijn been. Een rug die niet zoveel kan hebben en een stomabuik waar ik voorzichtig mee moet zijn. Waar begon ik aan? Was het wel verstandig of überhaupt haalbaar?

“Tuurlijk wel. Als je het serieus aanpakt kun je er naartoe werken. En daar dagelijks op les.” Zei mijn vriend optimistisch, ooit sportdocent geweest.

De instructeur op mijn sportschool werd er bij gehaald. Er kwam een heus sportschema. En discipline: Maanden discipline en spierpijn.

Twee tot drie keer per week sta ik in de sportschool. Niet altijd fluitend en zeker niet altijd makkelijk. De dagen pijn er na wennen niet maar ik doe het! Want de toegenomen kracht in mijn lijf en het vertrouwen in mijn lichaam laat zien dat niets onmogelijk is als je écht wilt.

Laat die wintersport maar komen. Op naar mijn eerste skiles!

X Carlijn